Urodził się w szlacheckiej rodzinie Vignotellich około roku 1190 w Cortonie (Włochy). W rodzinnym mieście spędził beztroskie, szczęśliwe dzieciństwo. W wieku dwudziestu lat spotkał św. Franciszka z Asyżu, który przez pewien czas nauczał w wielu krajach środkowej Italii. Pod wpływem jego nauczania Gwidon rozdał swój majątek ubogim, pozostawiając wszystko, wstąpił do franciszkanów. Otrzymał habit w kościele parafialnym Santa Maria w Cortonie. Tutaj, w niezwykłym środowisku naturalnym, odbył nowicjat i prowadził pustelnicze życie, uczestnicząc także w życiu społecznym miasta. W krótkim czasie młody człowiek został wyświęcony na kapłana, z wielką korzyścią dla Cortony i okolicznych miast. Głosił kazania w Cortonie i pobliskich miejscowościach, a także w Asyżu. Są zapisane cuda za jego wstawiennictwem: rozmnożenie mąki, woda przemieniona w wino, uzdrowienie paralityka, wydobyta dziewczyna ze studni odzyskała życie. W 1226 r., na krótko przed swoją śmiercią, odwiedził go św. Franciszek wraz z bratem Eliaszem. Gwidon zasłynął jako człowiek pogodny, pełen dobroci i szacunku dla ludzi. W "Kwiatkach św. Franciszka", Biedaczyna stawia go za wzór człowieka "szczodrego dla biednych i niezrównanie dwornego w stosunkach z bliźnimi". Wierny uczeń zmarł z imieniem Franciszka na ustach w roku 1245. Po śmierci w 1247 ciało zakonnika pochowano w marmurowym sarkofagu, który dzisiaj znajduje się w muzeum katedralnym w Cortonie. W obawie o utratę relikwii podczas któregoś z najazdów, głowę błogosławionego ukryto w jednej ze studni, a potem umieszczono w srebrnej trumnie. W 1945 otwarto sarkofag, relikwie wraz z głową przeniesiono do katedry. Znajdują się w ołtarzu jemu poświęconym. Papież Grzegorz XIII zatwierdził kult w roku 1583.