Znana też jako Jolenta (Johelet - węgierskie imię) i Helena (nazywana za życia przez Polaków). Urodziła się w Ostrzyhomiu jako ósme dziecko węgierskiego króla Beli IV i Marii z cesarskiego rodu Laskarisów. Jako kilkuletnia dziewczynka została wysłana przez rodziców do Polski na dwór swojej starszej siostry Kingi, żony Bolesława Wstydliwego. W wieku 12 lat odbyły się jej zaręczyny z księciem kaliskim, Bolesławem, który miał wówczas 35 lat. Ślub odbył się za specjalną dyspensą papieską, gdyż Jolanta miała wtedy lat 14. Dwa lata później Jolanta zamieszkała z mężem w Kaliszu. Z małżeństwa tego urodziły się trzy córki: Jadwiga, Elżbieta i Anna. Jolanta największą aktywnością wykazała się w sferze religijno-kościelnej. Natchniona już w dzieciństwie i młodości duchem franciszkańskim, sama będąc tercjarką III Zakonu, nieustannie naciskała na męża, aby wspólnie dokonać kilku fundacji, dzięki którym powstał klasztor braci mniejszych w Kaliszu, a potem w Gnieźnie, Obornikach, Pyzdrach i Śremie. Wzorem siostry Kingi, Jolanta na swoim dworze w Kaliszu wprowadziła surowość obyczajów i bardzo religijną atmosferę. Po śmierci męża w 1279 roku udała się do Krakowa, gdzie w kilka miesięcy później zmarł mąż Kingi, Bolesław Wstydliwy. Parę miesięcy później obie wdowy udały się do Starego Sącza, do książęcej siedziby Kingi, gdzie budowano klasztor klarysek. Jolanta także czyniła starania o fundację domu zakonnego w Gnieźnie, do którego zamierzała sprowadzić kilka sióstr z podkrakowskiej Skały-Grodziska. Prawdopodobnie około 1284 roku Jolanta wstąpiła do gnieźnieńskiego klasztoru i przebywała w nim do końca życia, choć nie wiadomo, czy była w nim ksienią, czy jedynie zawiadywała jego majątkiem. Czas spędzała na postach, modłach i ćwiczeniach zakonnych, oddając się także nabożnym czynom wobec potrzebujących, ubogich, kalek. Jolanta doznawała widzeń męki Chrystusa. Przepowiedziała siostrom swoją śmierć. Zmarła prawdopodobnie w czerwcu 1303 lub 1304 roku. Mieszkańcy Wielkopolski widzieli w niej swą orędowniczkę nie tylko za życia, ale również po śmierci, wierząc, że w ich troskach i cierpieniach wstawiała się za nich u Boga. Wielu z nich otrzymało łaski, o które prosili przy jej grobie. Beatyfikacji dokonał papież Leon XII w 1827 roku. Dziś większa część relikwii błogosławionej znajduje się w kościele oo. Franciszkanów w Gnieźnie, gdzie umieszczone są w cynowej trumience, otoczonej ozdobnym relikwiarzem w kształcie kościółka.