Urodził się 15 lutego 1355 r. w Pizie. Jako dziecko wraz z rodziną został wygnany z miasta i osiadł we Florencji. W 1369 r. powrócił z wygnania we Florencji do Pizy. Wyrastał w atmosferze wygórowanych ambicji, wyniosłości i pychy. Siostra Tora uciekła z domu i wstąpiła do klarysek, Piotr ze starszym bratem Andrzejem siłą chcieli wyciągnąć ją z klasztoru, ale nadaremnie. Zachowanie siostry, a następnie śmierć matki i brata przeżył bardzo głęboko. Potajemnie opuścił dom ojca, by poświęcić się życiu ascetycznym. Początkowo przebywał w klasztorach Vallombrosa, Camaldoli i La Verna. Gdy miał około 25 lat, zaczął żyć jak pustelnik w ustronnym miejscu w górach w pobliżu Montebello, gdzie przywdział habit tercjarski. Tam żył, modlił się, pracował i zbierał jałmużnę na wybudowanie kościółka i małego klasztoru. Pierwszymi jego towarzyszami byli opryszkowie i młodzieńcy źle się prowadzący, których Piotr nawrócił. Ułożył dla nich regułę pokutników i modlących się. W ten sposób dał początek Kongregacji Ubogich Pustelników św. Hieronima. Zwykle przebywał w pustelni w Montebello, gdzie z łatwością ściśle łączył się z Bogiem w modlitwie, przy rozważaniu i kontemplacji prawd wiary, odmawiając i śpiewając psalmy. Tutaj też czas spędzał na studium i pracy, na pokucie i umartwieniu. Zmarł w Wenecji 17 VI 1435 r., mając 80 lat, w opinii świętości. Kongregację św. Hieronima zatwierdzili papieże Marcin V i Eugeniusz IV. Kult jako błogosławionego został zatwierdzony przez papieża Innocentego XII w dniu 8 grudnia 1693 roku.