Urodził się 5 listopada 1715 roku w Nikozji na Sycylii. Od młodości pracował w ojcowskim warsztacie w zawodzie szewca. Jak większość rówieśników nie chodził do szkoły. Był analfabetą. Mimo to zaczął objawiać od młodości wielką pobożność. Do Komunii i spowiedzi przystępował w każdą niedzielę, co w tamtych czasach było rzadkością. W soboty spędzał na długiej modlitwie i rozmyślaniu na nabożeństwie Maryjnym. Po 20 roku życia poprosił Ojca Prowincjała Mesyny przez przełożonego klasztoru w Nikozji, aby przyjął go do zakonu jako brata. Aż 8 lat musiał pokornie czekać na dzień, w którym ówcześni kapucyni zdecydowali się na dopuszczenie go życia zakonnego. Od początku życia zakonnego postanowił naśladować drogę świętości św. Feliksa z Cantalice, którego imię otrzymał na chrzcie i które zatrzymał również w życiu zakonnym. Pełnił, jak jego Patron, obowiązek kwestarza przez 43 lata w rodzinnej Nikozji i okolicach. Codziennie szedł ulicami, pukając do domów bogatych ludzi zapraszając ich do dzielenia się majątkiem i do skromnych domków biedaków i twardych więźniów, ofiarując im wsparcie w potrzebach dnia codziennego. Cichy, pogodny i dyskretny, zawsze dziękował, gdy cokolwiek otrzymał, a gdy został szorstko odprawiony odpowiadał: Niech tak będzie z miłości do Boga. Opowiadano o nim, że spotykając człowieka bluźniącego, najpierw przed nim klękał i odmawiał trzy razy „Chwała Ojcu”, a następnie powstawał i zachęcał tego człowieka do opamiętania. W każdy piątek kontemplował mękę i śmierć Jezusa. W marcu w piątek pościł o chlebie i wodzie oraz klęczał na chórze z rozpostartymi ramionami, medytując przed krzyżem. Spędzał godziny przed tabernakulum, nawet po ciężkim dniu. Wiele osób przychodziło do niego po radę i umocnienie. Pomagał innym, posługując się szczególnie charyzmatem uzdrawiania fizycznego i duchowego. Miał także dar bilokacji. Gdy był już starszy i osłabiony fizycznie z powodu pokuty i umartwień, zwolniono go z wszelkich obowiązków; był wtedy zawsze gotowy do każdego rodzaju posługi zwłaszcza dla chorych braci w klasztornej infirmerii. Im bardziej znikały jego siły, tym mocniej koncentrował się na Bogu i radosnym, prostym posłuszeństwie. Był do tego stopnia posłuszny przełożonym, że poprosił swojego przełożonego o pozwolenie na śmierć. Zmarł 31 maja 1787 r. w Nikozji, został beatyfikowany przez papieża Leona XIII 12 lutego 1888 r., kanonizacji dokonał Benedykt XVI 23 października 2005 roku.