Urodziła się we wsi Mątowy Wielkie k/ Malborka, w wielodzietnej i religijnej rodzinie jako siódme z dziewięciorga dzieci. Od dziecka żyła w dobrowolnej pokucie, stroniąc od rozrywek światowych i pragnąc życia odosobnionego. W szóstym roku życia otrzymała dar ukrytych stygmatów. Pokazywał się jej Chrystus na krzyżu. Do pierwszej spowiedzi świętej przystąpiła, gdy miała zaledwie 6 lat, do pierwszej Komunii świętej w 10. roku życia. W wieku szesnastu lat rodzice wydali ją za mieszczanina gdańskiego Adalberta, który trudnił się płatnerstwem. Młoda Dorota, choć spełniała wszystkie domowe obowiązki i w ciągu najbliższych lat urodziła swemu mężowi dziewięcioro dzieci – nie porzuciła równocześnie żarliwej pobożności i codziennie wczesnym rankiem chodziła na Mszę świętą, by rozpocząć dzień w obecności umiłowanego Odkupiciela. Nie znalazła jednak szczęścia w małżeństwie. Mąż był od niej dwadzieścia lat starszy i przywykł do żywota kawalerskiego – często wracał pijany do domu i niekiedy dopuszczał się przemocy fizycznej wobec Doroty. Stając się pośmiewiskiem płatnerzy i sąsiadów, mąż usiłował zmienić siłą ascetyczne praktyki żony. Dopiero kiedy pewnego dnia tak ją pobił, że była bliska śmierci, okazał Dorocie nadzwyczajną troskliwość w trosce o swoje "dobre" imię. Ku nawróceniu męża przyczyniły się zarówno heroiczna cierpliwość i łagodność żony jak i śmierć ośmiorga dzieci z powodu różnych epidemii trwających w latach 1373-1382. Przeżyła rodziców tylko jedna córka - Gertruda, która wstąpiła do klasztoru mniszek benedyktynek w Chełmnie. W ramach dziękczynienia za tak wielkie łaski od 1384 roku wspólnie rozpoczęli pielgrzymowanie po świętych miejscach: Akwizgran, by uczcić relikwie męki Pańskiej, do sanktuarium Matki Bożej w Einsiedeln (Szwajcaria). do Santiago de Compostela i do Marsylii, do Finsterwald. Po kilku podróżach zdecydowali się nawet sprzedać cały swój majątek. W roku 1389-1390 Dorota udała się sama z pielgrzymką do Rzymu na rok jubileuszowy. W tym czasie zmarł jej mąż. Wtedy ponownie mogła oddać się na wyłączną służbę Bożą. Jeszcze w czasie podróży z mężem zobaczyła w różnych klasztorach mnichów i mniszki, którzy obrali drogę rekluzji, czyli najdalej posuniętego odosobnienia od świata – zamurowanie w celi klasztornej bez możliwości wyjścia z niej do końca życia. Za zgodą kierownika duchowego, który uzyskał pozwolenie u biskupa diecezji wstąpiła do Trzeciego Zakonu świętego Franciszka i kazała zamurować się w celi. Odtąd jej życie toczące się w czterech nieprzekraczalnych ścianach upływało na ciągłej modlitwie i rozważaniu Bożych tajemnic, podczas którego dostępowała łaski mistycznego zjednoczenia z upragnionym przez wiele lat Boskim Oblubieńcem. Do rekluzorium miał dostęp nie tylko spowiednik Doroty, czyli Jan z Kwidzyna, lecz także pielgrzymi. Dorota spotykała się z nimi i udzielała rad potrzebującym, za co niejednokrotnie była karcona przez Pana (Oblubieńca). W tym czasie otworzyły się jej stygmaty, do tej pory tylko bolesne, ale niewidoczne. Jej biografowie stwierdzają, że bł. Dorota miała szczególne nabożeństwo do dusz czyśćcowych i że była z nimi w żywym kontakcie. Za najprostszą drogę do doskonałości uznawała wstręt do grzechu, nawet najmniejszego, oraz całkowite oddanie się Bogu, tak aby nic nie zostawiać dla siebie. Po czternastu miesiącach wyczerpującej ascezy, przyjąwszy święte sakramenty zmarła 25 czerwca 1394 roku. Papież Bonifacy IX w roku 1404 polecił przeprowadzić proces kanoniczny biskupom chełmińskiemu i warmińskiemu oraz opatowi oliwskiemu. Spisano zeznania 257 świadków o cnotach błogosławionej i o doznanych niezwykłych łaskach w ośmiu obszernych fascykułach i w roku 1405 wysłano je do Rzymu. Wydarzenia dziejowe przerwały proces. Dopiero 9 stycznia 1976 roku papież Paweł VI podpisał dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zatwierdzający długotrwały kult Doroty z Mątowów. Uroczystości dziękczynne z tej okazji odbyły się w Gdańsku, w katedrze oliwskiej, 13 grudnia 1976 roku. Postać bł. Doroty zostało zaznaczone w historii Narodu Polskiego, w literaturze, poezji i malarstwie.