Urodził się w Sanoku 1 listopada 1845 r. w rodzinie szlacheckiej. W okresie niemowlęcym, w czasie „rzezi galicyjskiej” ukryty przez niańkę pod kołem młyńskim, nabawił się choroby płuc, która towarzyszyła mu przez całe życie. Szkołę elementarną i gimnazjum ukończył w Przemyślu, dokąd przeniosła się jego rodzina. W 1863 r. uciekł z gimnazjum, by wziąć udział w powstaniu styczniowym. Po jego klęsce wrócił do rodzinnego domu, ukończył gimnazjum i podjął studia prawnicze na uniwersytecie we Lwowie. Jednak na II roku studiów, w 1865 r., idąc za głosem powołania, poprosił o przyjęcie do Seminarium Duchownego we Lwowie. Wśród studentów odznaczał się pobożnością, gorliwością i mimo swego porywczego charakteru, wielką uległością wobec przełożonych. Po jego ukończeniu przez dwa lata leczył nawrót gruźlicy. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1871 r. w katedrze lwowskiej. Pracował jako wikariusz m.in. w Tartakowie, Wojniłowie, Bukaczowce, Gródku Jagiellońskim i Żydaczowie. W tym czasie dał się poznać jako autor pism i opracowań religijno-katechetycznych, adresowanych głównie do dzieci i młodzieży. W trosce o kapłanów założył Stowarzyszenie Boni Pastoris, w którym kapłani mieli sobie wzajemnie pomagać w utrzymaniu i pomnożeniu ducha kapłańskiego i życia Bożego poprzez odprawianie rekolekcji.
W 1877 r. został przeniesiony do Lwowa, gdzie pracował w kilku parafiach i prowadził działalność charytatywną. Zakładał liczne towarzystwa miłosierdzia. Jako tercjarz franciszkański w 1882 r. sprowadził z Tarnopola Siostrzyczki Ubogich, które podjęły się prowadzenia "taniej kuchni ludowej". Dały one początek założonemu w 1884 r. Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia św. Józefa, zwanemu popularnie józefitkami, prowadzącemu kolejne dzieła dobroczynne. Oprócz Domu Pracy i Zakładu dla Nieuleczalnie Chorych i Rekonwalescentów założył także internat dla studentów Seminarium Nauczycielskiego i Zakład Dzieciątka Jezus, w którym, jako pierwszym w kraju, opiekę znajdowały porzucone niemowlęta (do końca życia założyciela znalazło tam opiekę około 3 tysięcy dzieci).
Z jego inicjatywy powstał we Lwowie Związek Katolickich Towarzystw Dobroczynnych, którego został wiceprezesem. W miarę rozwoju zgromadzenia zakonnego uruchamiał kolejne jego placówki m.in. w Sokalu, Krośnie, Kaliszu, Czortkowie, Dolinie i Tarnowie. Jako proboszcz parafii św. Mikołaja we Lwowie prowadził też działalność charytatywną na własną rękę. Chociaż nie był zakonnikiem, jednak w całym swoim życiu odznaczał się franciszkańskim umiłowaniem ubóstwa. Jego plebania zawsze była otwarta dla lwowskiej biedoty. Sam żył ubogo, jadał niezwykle skromnie.
Założył także katolicką szkołę polsko-niemiecką i sprowadził do pracy w niej Braci Szkół Chrześcijańskich. Jego konfesjonał był zawsze oblężony. Penitenci mogli się do niego zgłaszać o każdej porze, odwiedzał w domach najbardziej zatwardziałych grzeszników, zachęcając ich do skorzystania z sakramentu pojednania. Pod koniec życia cierpiał na niebezpieczną chorobę oczu, grożącą całkowitą utratą wzroku. Zmarł 1 stycznia 1920 r. we Lwowie, został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał jego beatyfikacji dnia 26 czerwca 2001 r. we Lwowie, świętym ogłosił go papież Benedykt XVI w dniu 23 października 2005 r.