Urodził się w Gubbio. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Został rycerzem. Uważany był za walecznego szlachcica, który cieszył się wielkim poważaniem. W 1222 roku św. Franciszek odwiedził Gubbio, swoją postawą, zachowaniem i kazaniami zwracając uwagę wielu ludzi. Ta włoska miejscowość została rozsławiona również poprzez słynną historię z wilkiem. Według podania zapisanego w "Kwiatkach świętego Franciszka", groźny wilk zagrażał bezpieczeństwu mieszkańców Gubbio. Pewnego razu obłaskawił go św. Franciszek z Asyżu, a wilk już nigdy nie stwarzał zagrożenia dla ludzi. Świadkiem tych wydarzeń był także rycerz Benwenut, który poprosił Biedaczynę, aby przyjął go do Zakonu Braci Mniejszych. Święty Franciszek zrobił to chętnie i radośnie, widząc u Benwenuta pokorę oraz szczere intencje. Szlachcic zamienił sławę rycerza na pokorę prostego zakonnika, rycerską zbroję - na połatany habit, a karierę szlachecką - na miłosierną posługę chorym i trędowatym. Spełniał liczne niskie posługi posłusznie i pokornie. Jako miłośnik ewangelicznego ubóstwa, zadowalał się biednym habitem, a wycieńczonemu pracą ciału dawał tylko konieczną rację pożywienia. W krótkim czasie osiągnął wysoki poziom doświadczeń mistycznych; posiadał także dar łez. Modlitwą, słowem i płaczem wielu ludzi pobudził do nawrócenia. Centrum jego życia stanowiła Eucharystia. Często sam Jezus ukazywał mu się pod postacią Bożej Dzieciny, którą tulił w ramionach. Życie pokutne i posługa wśród trędowatych szybko nadwyrężyły jego siły. Cierpliwie i z poddaniem znosił ciężary długich i poważnych chorób własnych i bliźnich. Zmarł w opinii świętości 27 czerwca 1232 roku w Corneto w Apulii. Papież Innocenty XII w 1697 roku zatwierdził jego kult i formularz mszalny na cały Zakon Franciszkański.