Urodził się w miejscowości Cerano koło Novara, we Włoszech. Wcześnie osierocony, ale Bóg zadbał o jego przyszłość. Dotknął serca benedyktyńskiego opata w pobliskim mieście Novara, który zainteresował się chłopcem, zapewniając mu doskonałe wykształcenie. Po śmierci opata, mając dwadzieścia pięć lat, wstąpił jednak do Zakonu Braci Mniejszych. W 1444 roku przywdział habit franciszkański. Po święceniach kapłańskich został posłany na Sorbonę do Paryża, skąd powrócił do Włoch z tytułem doktora. W roku 1452 rozpoczął działalność kaznodziejską, którą rozciągnął na wszystkie niemal prowincje włoskie. Zjednała mu ona wielkie uznanie. Oddał się głoszeniu słowa Bożego, zwłaszcza w Piemoncie i Lombardii. Nazywano go „nowym świętym Bernardynem” lub „najsławniejszym mówcą apostolskim”. Zwalczał niewiedzę religijną zarówno laikatu, jak kleru, głównie odnośnie do sakramentu pokuty. Pacyfik był obdarzony charyzmatem godzenia długotrwałych wrogości między ludźmi i rozstrzygania sporów. Z wielką miłością interesował się także biednymi i chorymi. Wierzył, że oddanie się Maryi jest skutecznym środkiem do uzyskania skutecznych rezultatów w trosce o dusze. Zalożył Sodalicję Maryjną. W Cerano miał kaplicę zbudowaną na cześć Matki Bożej, w której odbywał spotkania z Sodalicją. W latach 1471-1480 rozpoczął dwie misje na Sardynii powierzone przez papieża Sykstusa IV. Będąc nuncjuszem apostolskim był organizatorem oporu przeciwko inwazji muzułmanów. Słowem i przykładem Pacyfik był także aktywny w dążeniu do podtrzymywania porządku religijnego i dyscypliny. W tym celu napisał także specjalną regułę życia, nazwaną po nim "Pacifica", czyli drogę pokoju, którą wydał w roku 1473 jako podręcznik kazuistyki, nazwany potem "Summa Pacifica", Była często wznawiana. W 1579 roku ukazało się wydanie piąte, dostosowane do uchwał trydenckich. W swoim ostatnim kazaniu powiedział mieszkańcom Cerano, że chciałby, aby jego pozostałości spoczywały pośrodku w sanktuarium Najświętszej Maryi Panny. I tak się stało. Zmarł 4 czerwca 1482 roku w Sassari na Sardynii. Pochowano go w Cerano zgodnie z ostatnia wolą. Kult jako błogosławionego został zatwierdzony 12 maja 1746 roku przez papieża Benedykta XIV.