Urodziła się w 1828 roku w głęboko religijnej polskiej rodzinie, w Szepetówce na Wołyniu (obecnie Ukraina). Mając zaledwie siedem lat przeżyła śmierć ojca, dwa lata później umarła jej matka. Losem dziewięcioletniej Łucji zajęła się dużo od niej starsza siostra przyrodnia, która zatroszczyła się o jej dalsze wychowanie i wykształcenie. Duchowe oparcie znalazła w Bogu i Matce Najświętszej. Mając 20 lat, wstąpiła do III Zakonu Franciszkańskiego i złożyła prywatne śluby rad ewangelicznych. Odtąd wiernie szła za Chrystusem drogą ukazaną przez św. Franciszka i odważnie świadczyła miłosierdzie w trudnym okresie niewoli narodowej. W 1870 roku wyjechała na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, przez trzy lata służyła chorym pielgrzymom w szpitalu św. Józefa w Jerozolimie. Po powrocie udała się na rekolekcje do Zakroczymia, wybierając o. Honorata Koźmińskiego na kierownika duchowego. Ojciec Honorat potwierdził służbę na rzecz ubogich, jako właściwy sposób realizacji jej powołania. Po rocznej formacji, złożyła w sierpniu 1878 roku na ręce o. Honorata profesję zakonną, przyjmując imię Maria Małgorzata. Wynajęła mieszkanie i zaczęła gromadzić ubogie i chore staruszki, którymi opiekowała się z wielkim oddaniem. Gdy przyłączyły się do niej pierwsze kandydatki, zachęcone przykładem jej miłości ubóstwa, w 1881 roku z pomocą o. Honorata założyła Zgromadzenie, które z czasem przyjęło nazwę Córki Matki Bożej Bolesnej - Serafitki. Dzięki powiększającej się liczbie sióstr, ofiarom dobroczyńców oraz wielkiemu zawierzeniu Bożej Opatrzności, rozpoczęła zakładanie nowych placówek. Pierwsze z nich powstały w Warszawie i w Częstochowie. Po dziesięciu latach przeniosła się do Galicji. Kolebką Zgromadzenia w Galicji była placówka w Hałcnowie koło Bielska-Białej. W Oświęcimiu wybudowała duży klasztor, który stał się Domem Macierzystym Zgromadzenia, ukierunkowanego na służbę opuszczonym i chorym oraz religijne wychowanie dzieci w otwieranych sierocińcach i ochronkach. Była dla sióstr wzorem żywej wiary, bezgranicznego zaufania Bożej Opatrzności i szczególnej czci wobec Matki Bożej Bolesnej. Eucharystia stanowiła źródło jej zapału apostolskiego i ofiarnej miłości. Ostatni rok swojego życia spędziła w Nieszawie nad Wisłą. Przebywając w tamtejszym klasztorze, włączała się w życie codzienne sióstr i na miarę swych możliwości organizowała różne formy pomocy dla miejscowej ludności. Zmarła w opinii świętości 5 czerwca 1905 roku. W poczet błogosławionych włączona została 9 czerwca 2013 roku w Bazylice Bożego Miłosierdzia w Krakowie przez kard. Angelo Amato w imieniu Ojca Świętego Franciszka.