Giuseppe Antonio Migliavacca urodził się w 13 czerwca 1849 w Trigolo koło Cremony w północnych Włoszech. W wieku 14 lat rozpoczął naukę w niższym seminarium duchownym, następnie kształcił się w wyższym seminarium w Cremonie. 21 marca 1874 przyjął święcenia kapłańskie, po których został skierowany do pracy duszpasterskiej w diecezji kremońskiej. Jednak posługa ta nie do końca mu odpowiadała, pragnął bowiem całkowicie poświęcić się Bogu. W 1877 za zgodą swego biskupa wstąpił do Towarzystwa Jezusowego (jezuitów). Ze względu na słabe zdrowie i związane z tym przerwy w nauce ostatecznie złożył śluby wieczyste w 1888 w Wenecji. Był bardzo ceniony zarówno przez przełożonych, jak i przez wiernych, a zwłaszcza przez żeńskie wspólnoty zakonne, którym głosił rekolekcje i dla których bywał często kierownikiem duchowym. W czasie posługi w Wenecji poznał byłą zakonnicę Pasqualinę Giuseppinę Fumagalli, wydaloną ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Dobrej Rady, głównie za brak posłuszeństwa. Zgromadziła ona wokół siebie grupę dziewcząt i starszych kobiet, tworząc z nich nowy instytut – Matki Bożej Pocieszycielki, ale bez wyraźnie określonych celów i charyzmatu. Otworzyła dwa domy nowego zgromadzenia w Turynie i Mediolanie, nie zasięgając zgody miejscowych biskupów. Ks. Migliavacca, będąc osobą prostoduszną i ufną, wysłał dwie dziewczyny do domu w Turynie, co wywołało niezadowolenie jego przełożonych zakonnych, którzy w efekcie w marcu 1892 r. usunęli go z Towarzystwa Jezusowego, zarzucając mu “wielką nieroztropność”. Wrócił w swe strony rodzinne, ale już po kilku tygodniach arcybiskup Turynu polecił mu objąć kierownictwo duchowe nad instytutem założonym przez P. G. Fumagalli. O. Miglivacca utworzył jednak na nowo Zgromadzenie Sióstr Najświętszej Maryi Pocieszycielki. Opracował też dla niego nową regułę i konstytucje oparte na duchowości ignacjańskiej, po czym w 1896 r. przeniósł dom macierzysty i nowicjat do Mediolanu. Wywołało to głębokie podziały i spory między siostrami, które wyjechały na nowe miejsce, a tymi, które pozostały w Turynie. Chcąc zażegnać konflikt, arcybiskup Mediolanu nakazał przepracować na nowo zarówno statut, jak i posługę sióstr, a jednocześnie odsunął od działalności wśród nich o. Migliavaccę. To właśnie wtedy o. Migliavacca, w wieku 53 lat decyduje się poprosić o przyjęcie do zakonu Kapucynów. Po złożeniu ślubów czasowych i przyjęciu imienia Arseniusz trafił do klasztoru w Bergamo, w którym szybko dał się poznać jako gorliwy ojciec duchowy młodzieży zakonnej i troskliwy opiekun tercjarzy kapucyńskich. Po kilku latach odezwały się jego problemy zdrowotne, z którymi zawsze się zmagał. Na skutek miażdżycy zmarł 10 grudnia 1909 w Bergamo, pozostawiając po sobie pamięć pokornego, posłusznego zakonnika, gotowego do wypełniania każdego powierzonego mu zadania. Został beatyfikowany 7 października 2017 r.