Urodził się około 1188 r. w San Severino (Włochy). Jego rodzice to Girald i Albazja. Pod wpływem natchnienia z wysłuchania płomiennego kazania, które wygłosił franciszkanin o. Paweł ze Spoleto, postanowił udać się do Asyżu z zamiarem wstąpienia do zakonu. Zastał tam św. Franciszka z Asyżu, który osobiście przyjął go do Zakonu Braci Mniejszych. Otrzymał zgodę, by studiować teologię i został kapłanem. Zajmował się posługą duszpasterską, pełnił dzieła miłosierdzia, opiekował się chorymi, a zwłaszcza trędowatymi, tak jak św. Franciszek z Asyżu. Stał się wzorem doskonałości chrześcijańskiej, a Bóg obdarzył go darem lewitacji, czynienia cudów oraz ekstazami w czasie modlitwy. Ojciec Bentiwoliusz jakiś czas przebywał w klasztorze Trave Bonato, gdzie leczył trędowatego i opiekował się nim. Otrzymawszy polecenie przełożonych, by przeprowadził się do Monte San Vinicio koło Potenzy Piceny, oddalonego o 20 km, wziął w ramiona owego trędowatego i przyniósł do nowego klasztoru, co podziwiało wielu ludzi. Wiódł życie wśród wyrzeczeń i pokuty, przez co stał się wzorem pokory, posłuszeństwa i miłosierdzia. Pracował niestrudzenie dla dobra i zbawienia ludzi jako kapłan przy ołtarzu, na ambonie i w konfesjonale. Żywił głębokie współczucie dla ubogich, opuszczonych i chorych, w których widział odbite oblicze samego Chrystusa.
Zmarł w uroczystość Narodzenia Pańskiego 25 grudnia 1232 r. w San Severino. Papież św. Pius IX, tercjarz franciszkański, zatwierdził jego kult 30 września 1852 roku.