Urodził się w miejscowości Valenza, we włoskim Piemoncie, w 1267 roku, w rodzinie szlacheckiej, był jedynym dzieckiem. W wieku 10 lat stracił ojca, a gdy w 1290 r. zmarła jego matka, jako bogaty młodzieniec odrzucił dyrektywę krewnych, by założyć rodzinę. Rozdał swój majątek wsród ubogich, naśladując bardzo popularnego w tym czasie św. Ludwika Andegaweńskiego, który wyrzekł się tronu, aby zostać franciszkaninem. Gerard obrał żywot wędrowcy-pielgrzyma, prosząc o chleb nawiedzał sanktuaria w Rzymie, Neapolu i Katanii. W 1307 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Randazzo na Sycylii, gdzie odbył nowicjat i przebywał tam przez kilka lat. Następnie został przeniesiony do klasztoru w Palermo, w którym pełnił posługę furtiana i pozostał tam aż do śmierci. Prowadząc życie pełne ciężkiej pokuty i modlitwy według ideałów ścisłego ubóstwa i gorzkiego umartwienia budował braci i wiernych swoim przykładem. Cieszył się sławą cudotwórcy i świętego, mówiono o nim, że jest obdarzony duchem proroczym, przez co klasztor Franciszkanów w Palermo szybko stał się miejscem dla pielgrzymów, którzy napływali nie tylko z całej Sycylii, ale także z różnych regionów Włoch. W pobliżu furty w Palermo zasadził cyprys i wzniósł ołtarzyk ku czci Matki Bożej i św. Ludwika oraz zapalił oliwną lampkę. Gałązkę cyprysu zanurzał w oliwie lampki i błogosławił nią chorych, którzy licznie przybywali do niego, szukając pomocy. Sypiał zaledwie kilka godzin na dobę na gołej ławie, umartwiał ciało, długo modlił się zjednoczony z Bogiem.
Zmarł w klasztorze w Palermo, 29 grudnia 1342 roku. Beatyfikował go w 1908 roku papież św. Pius X, tercjarz franciszkański.