Urodziła się w szlacheckiej i bogatej rodzinie, we włoskiej Palestrinie, w roku 1255. Rychło straciła ojca. Gdy miała lat osiemnaście, chciano ją wydać za mąż. Odmówiła. Już wtedy przyświecały jej ideały franciszkańskie a jej matka osobiście znała św. Franciszka z Asyżu. W roku 1272 wstąpiła do zakonu klarysek w Castel San Pietro i tam przyjęła habit. Po rozdaniu całego majątku opiekowała się chorymi. Kiedy wybuchła zaraza stała się wszystkim dla wszystkich. Sama również pielęgnowała pewnego trędowatego w Poli. Dokładnie zachowywała regułę św. Klary, umiłowała ubóstwo i żyła w zjednoczeniu z Bogiem. Odznaczała się pokorą i pracowitością, a swym cnotliwym życiem budowała współsiostry i wiernych. Zaszczycona została niezwykłymi charyzmatami, jak dar łez, ekstazy, częste wizje, mistyczne zaślubiny z Chrystusem, który ukazując się, nałożył na jej palec obrączkę, a na głowę koronę z lilii oraz obdarzył stygmatem przebitego boku i serca. W noc Bożego Narodzenia 1280 r. ukazała się jej Matka Boża z Dzieciątkiem na rękach. Miała częste ekstazy i wizje mistyczne Chrystusa, Najświętszej Maryi Panny i św. Franciszka z Asyżu. Po przyjęciu sakramentu chorych i św. wiatyku z rąk swego brata kardynała Jakuba poprosiła, aby położono ją na nagiej ziemi jak św. Franciszka przed śmiercią. Dnia 30 grudnia 1280 r. na jej prośbę podano jej krzyż, a po ucałowaniu go i przyciśnięciu do serca powiedziała: „Oto nadchodzi Trójca Najświętsza, adorujcie Ją!”. Po tych słowach skierowała swój wzrok w górę i oddała ducha. Błogosławiony papież Pius IX potwierdził jej kult 17 września 1847 r.