Urodził się w 1405 r. w szlacheckiej rodzinie Fantuzzich w Bolonii (Włochy). Na chrzcie otrzymał imię Pax (Pokój). Był wychowywany przez matkę, gdyż ojciec został ścięty za udział w spisku przeciw władzy miejskiej. Był zdolnym młodzieńcem, w wieku dwudziestu pięciu lat skończył studia na uniwersytecie w dziedzinie sztuk wyzwolonych. Przeżył głęboki kryzys religijny, który zakończył się wstąpieniem do zakonu franciszkanów-obserwantów w klasztorze San Paolo in Monte. 25 kwietnia 1431 r., w święto św. Marka Ewangelisty, przywdział habit zakonny i otrzymał imię Marek. Po przyjęciu święceń kapłańskich obrał drogę swoich wielkich poprzedników – św. Bernardyna ze Sieny, św. Jana Kapistrana i św. Jakuba Marchii. Podobnie jak oni, został cenionym mówcą i kaznodzieją. Niestrudzony sługa Ewangelii, wygłosił słynne wielkopostne kazania San Petronio (1455). Był zwiastunem Słowa Bożego w różnych częściach Włoch: w Nursji, Mediolanie, Florencji, Bolonii, a także w Austrii, Niemczech, Polsce i Rosji. W 1463 r. udał się jako misjonarz i pielgrzym do Ziemi Świętej. Trzykrotnie został wybrany wikariuszem generalnym zakonu obserwantów. Osobiście wizytował klasztory, pragnął pogłębienia życia duchowego zakonników. Godził zwaśnionych, wspierał biednych i potrzebujących, zwalczał ruchy heretyckie biczowników i fraticellich. Zmarł 10 kwietnia 1479 r. w Piacenza, gdzie wygłaszał wielkopostne rekolekcje. Został pochowany w kościele św. Marii z Kampanii.
Już w ostatnich latach jego życia, za jego wstawiennictwem dokonywały się cudowne uzdrowienia. Po śmierci rozpowszechniono jego kult. Jednym z dziewięćdziesięciu ośmiu cudów wymienionych w biografii było uzdrowienie w 1510 r. z poważnej choroby córki księżnej Mediolanu Izabeli Aragońskiej, Bony Sforze, późniejszej królowej Polski. Został beatyfikowany przez papieża Piusa IX w 1868 roku.