Urodziła sie 23 stycznia 1838 roku w Heppenheim w Niemczech. Na chrzcie św. otrzymała imię Barbara. Rodzice jej wyjechali do Ameryki. Osiedlając się w dzielnicy Utica w stanie Nowy Jork zostali członkami parafii św. Józefa, gdzie Barbara rozpoczęła edukację w szkole parafialnej. Kiedy jej ojciec został inwalidą musiała podjąć pracę w fabryce odzieży, aby wesprzeć rodzinę. Od młodych lat czuła powołanie do życia zakonnego, lecz dopiero po śmierci ojca w wieku 24 lat, wstąpiła do Sióstr III Zakonu Regularnego św. Franciszka w Syracuse w stanie Nowy Jork. 19 listopada 1862 roku otrzymała habit zakonny i imię „Sr Marianne”, a w następnym roku złożyła śluby zakonne. Została nauczycielką, a później awansowała na dyrektorkę szkoły dla dzieci imigrantów niemieckojęzycznych, którzy osiedlali się masowo rejonie stanu Nowy Jork. Założyła kilkanaście szkół dla emigrantów i dwa szpitale katolickie. W 1877 roku została wybrana na przełożoną prowincjalną zgromadzenia. Jako jedna z pierwszych przełożonych szpitala uznała prawo pacjenta do odmowy leczenia. Chociaż była często krytykowana za przyjmowanie pacjentów „wyrzutków”, takich jak alkoholicy, to jednak stała się znana i kochana w centralnej części Nowego Jorku ze względu na jej dobroć, mądrość i skuteczność leczenia. W 1883 roku została przełożoną generalną swojego zgromadzenia i jako jedyna z 50 zakonów żeńskich odpowiedziała na prośbę Króla Kalakaua z Hawajów i list Ojca Damiana De Veuster, by udzielić pomocy osobom cierpiącym na trąd i odizolowanych na wyspie Moloka'i. List dotknął serca Matki Marianny, która odpowiedziała: „Jestem głodna pracy i pragnę z całego serca być jednym z wybranych, których przywilejem będzie poświęcenie się dla zbawienia dusz ubogich .... Nie boję się żadnej choroby, dlatego byłoby moją największą radością nawet służenie opuszczonym „trędowatym”. Przeniosła się wraz z sześcioma siostrami na Hawaje, by pomóc o. Damianowi. Siostry pracowały m. in. w Kakaako, opiekując się 220 trędowatymi w budynku mogącym pomieścić 100 osób. Po przyjeździe pracowały w bardzo trudnych warunkach, wśród pluskiew, wszy, gnijących ciał zanim zaprowadziły szpitalny porządek. Założyła następny szpital w Maui dla zwykłych pacjentów oraz dom dla dzieci, których rodzice byli trędowaci - Kapiolani Home w Oahu. W 1886 roku siostry zaopiekowały się o. Damianem, który też zachorował na trąd. Wysłała też siostry do Kalaupapa do opieki nad 1000 chorych. Zakonnicom, które bały się pracy przy trędowatych, obiecywała, że żadna nie zachoruje. Tak też się stało. Pracowała i żyła między trędowatymi i ofiarami choroby Hansena przez 35 lat, bez lęku o siebie, choć w tamtych czasach choroby te były zaraźliwe i nieuleczalne. Zmarła w Kalaupapa 9 sierpnia 1918 roku. Pacjenci i mieszkańcy Kalaupapa wybudowali pomnik ku jej pamięci, chcąc, by na zawsze została pośród nich. Beatyfikowana 14 maja 2005 roku i kanonizowana przez papieża Benedykta XVI, 21 października 2012 roku..