Urodził się w 1748 r. w Amettes we Francji jako najstarszy z piętnaściorga rodzeństwa. Jego ojciec był rolnikiem, matka prowadziła sklep z pasmanterią. Młodość spędził na polach z ojcem i braćmi, często zatapiał się w modlitwie. Kiedy miał 12 lat jego edukacją zajął się stryj, ks. Józef Labre, rektor kościoła w Erin, który starał się zaszczepić w nim zasady języka łacińskiego. Benedykt porzucił studium łaciny, zagłębiając się w książkach religijnych w bibliotece wuja, głównie w kazaniach ojca Le Jeune, znanego niewidomego francuskiego kaznodziei i misjonarza. W wieku 16 lat postanowił wstąpić do kartuzów, jednak mimo ponawianych próśb nie przyjęto go, twierdząc, że za młody. Udał się do trapistów, też nie został przyjęty. Po latach poszukiwań i niepewności wstąpił do cystersów w Sept-Fons, gdzie otrzymał habit zakonny i przyjął imię Urban (1769). Miał wówczas 21 lat. Niebawem został jednak wydalony. Mistrz nowicjatu napisał: „jest za mało święty, zbyt roztargniony i jako zakonnik niepewny”, a opat powiedział: „Bóg chce cię gdzie indziej”. Udał się więc do Włoch w nadziei, że tam znajdzie dla siebie odpowiednią rodzinę zakonną. W Asyżu wstąpił do III Zakonu św. Franciszka. W ostatnim liście do rodziców pisał o zamiarze wstąpienia do jednego z zamkniętych zakonów we Włoszech. Jednakże parę dni później, w czasie modlitwy usłyszał głos: „Twoim powołaniem jest cały świat. Nie pustkowie, i nie zamknięty zakon. Klasztorem twoim będą ulice i drogi. Masz być pielgrzymem Bożym”. Wyzbył się więc wszystkiego, wziął ze sobą tylko Nowy Testament, brewiarz i książkę Tomasza à Kempis "O naśladowaniu Chrystusa". W jednej szacie, z workiem na plecach udał się w dalszą drogę. Na piersi nosił krzyż, a w ręku trzymał różaniec. Odtąd żył w nieustannej wędrówce i pielgrzymowaniu. Spał najczęściej pod gołym niebem, jadł co dostał. W ciągu siedmiu lat, przemierzył prawie 30 000 kilometrów z jednego sanktuarium do drugiego. Odwiedził m.in. Loreto, Asyż, Neapol, Bari i Fabriano we Włoszech, Einsiedeln w Szwajcarii, Compostela w Hiszpanii, Paray-le-Monial we Francji, traktując to jako pokutę za swoje i świata winy. Jego ulubionym miejscem był Rzym, gdzie spędzał całe dnie modląc się w kościołach. Ostatnie sześć lat swego tułaczego życia spędził w Rzymie, mieszkając w ruinach Koloseum. W Wielką Środę, 16 kwietnia 1783 roku znaleziono go na schodach kościoła Matki Bożej dei Monti. Był zupełnie wyczerpany. Zmarł tego samego dnia w komórce, użyczonej mu przez pewnego rzeźnika. Miał zaledwie 35 lat. Pochowano go w kościele, przy którym go znaleziono w agonii. Jego doczesne szczątki dotąd tam właśnie spoczywają. Beatyfikacji Benedykta dokonał Pius IX w 1861 r., a kanonizacji Leon XIII w 1881 roku.