Urodził się w 1534 r. w zubożałej rodzinie szlacheckiej w Alcantarilli koło Murcji (Hiszpania). Matka wychowała go w chrześcijańskiej pobożności. Dzieciństwo spędził w Alcantarilla, a później przeniósł się do Walencji, do domu jednego z wujów, gdzie nie zaniedbując swoich obowiązków religijnych, zaczął ciężko pracować w dzień i noc, by dopomóc biednym rodzicom i zaoszczędzić na wiano dla siostry. W wieku dwudziestu lat powrócił do rodziny przynosząc ze sobą wszystkie swoje dochody, ale na ulicy został zaatakowany przez zbójców, którzy zabrali mu wszystko. To niefortunne wydarzenie wywołało w nim głęboki wstrząs i zmieniło jego życie. Widząc kruchość dóbr materialnych postanowił poświęcić całe swoje życie Bogu i bliźniemu. Wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w charakterze brata zakonnego, a po 7 latach przystał do braci, którzy przyjęli reformę św. Piotra z Alkantary. Jako brat prowadził bardzo ascetyczny tryb życia. Był jałmużnikiem – prowadził kwestę dla potrzeb braci z klasztoru i ubogich. Wielokrotnie doświadczył objawienia łaski Bożej i cudów, uzdrowienia chorych, daru bilokacji, mnożenia żywności. Był wielką pomocą dla braci kapłanów w nawracaniu mahometan i przy konających. Kilka razy został zauważony w ekstazie, lewitował nad ziemią otoczoną aureolą, na wzmiankę o Kalwarii i ukrzyżowaniu Jezusa. Wielu księży, ekspertów w dziedzinie teologii przybywało do niego, by rozwiał im wątpliwości o najtrudniejszych sprawach religijnych, a następnie wracali zawsze zdumieni jego uczonymi odpowiedziami. Brat Andrzej nieustannie rozważał boskie tajemnice, pomnażając je o post i pokutę. Szczególną czcią otaczał Maryję, często odbywał piesze pielgrzymki do sanktuariów jej poświęconych. Cztery lata wcześniej, przewidział dzień i godzinę swojej śmierci. Otrzymał ostatnie sakramenty, odmówiwszy słabym i cichym głosem koronkę do Siedmiu Radości NMP, w wieku 68 lat zasnął w Panu dnia 18 IV 1602 r. w klasztorze w Gandii. 22 V 1791 r. papież Pius VI zaliczył go w poczet błogosławionych.