Urodził się 30 października 1732 r. w Gaiche, niedaleko Perugii, w zamożnej wiejskiej rodzinie. Otrzymał solidne wychowanie chrześcijańskie. W wieku 19 lat wstąpił do zakonu franciszkanów reformatów w Cibattoli, a sześć lat później otrzymał święcenia kapłańskie. Przez kilka lat był wykładowcą filozofii i teologii. Wykorzystując jego talent oratorski, w 1761 roku przełożeni przydzielili go do grupy kaznodziejskiej. Przemierzał pieszo Umbrię, prowadząc w wielu miastach i wsiach misje ludowe. W każdej parafii po wygłoszeniu pierwszej nauki rozpoczynał publiczne biczowanie się. Następnie odbywały się dwie procesje. Jedna pokutna, w której szedł boso z koroną cierniową na głowie, a druga ku czci Matki Bożej, brały w niej udział głównie kobiety i młodzież w białych strojach. Miało to poruszyć zwłaszcza ludzi zniewolonych grzechami. W ciągu 47 lat przeprowadził kilkaset misji, rekolekcji wielkopostnych i adwentowych, rekolekcji dla duchowieństwa, wiele okazjonalnych kazań. Tam, gdzie przemawiał, wznosił pamiątkowe krzyże. Erygował ponad 70 dróg krzyżowych. W prowincji kilkakrotnie obierano go kustoszem, gwardianem, zaś w latach 1781-1784 piastował godność prowincjała. Założył klasztor w Monte Luco koło Spoleto we Włoszech i przez kilka lat mieszkał tam w samotności i milczeniu. Po zniesieniu klasztorów w 1809 roku przez władze napoleońskie jakiś czas wiódł życie wędrowne. Wspólnota w Monte Luco została przywrócona w 1814 roku, Leopold natychmiast wrócił tam i spędził pozostałe miesiące jako rozmodlony, cichy mnich. Wyczerpany pracą i pokutą zachorował i zmarł w Monteluco koło Spoleto 2 kwietnia 1815 r. Leon XIII, tercjarz franciszkański, beatyfikował go 12 marca 1893 r. Jest nazywany Apostołem Umbrii.