Urodził się w Fabriano w Marchii Ankońskiej w 1251. Był synem lekarza Compagno i Małgorzaty di Federico. W 1267 roku wstąpił do założonego przez św. Franciszka z Asyżu Zakonu Braci Mniejszych. Odbywając nowicjat w swym rodzinnym mieście otrzymał pozwolenie na udanie się do Porcjunkuli w Asyżu, by zdobyć odpust z okazji święta Matki Bożej Anielskiej w dniu 2 sierpnia 1268 roku. Z tej okazji miał spotkać się z jednym z pierwszych towarzyszy Poverella, bratem Leonem, który zapoznał go z życiem Franciszka oraz historią Porcjunkuli, i pod jego wpływem pozostał w Zakonie św. Franciszka. Podczas studiów teologicznych także pielgrzymował do Asyżu, aby uzyskać odpust Porcjunkuli. Po otrzymaniu święceń kapłańskich dwukrotnie pełnił urząd gwardiana klasztoru w Fabriano: w latach 1316 oraz 1318-1321. Jego ojciec, który był lekarzem, przekazał mu w testamencie znaczną sumę pieniędzy, dzięki którym rozbudował konwent i kościół pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu. Za pozwoleniem przełożonych Franciszek przeznaczył także pieniądze na zakup przydatnych manuskryptów. W ten sposób w Fabriano powstała pokaźna biblioteka, a jego nazwano pierwszym fundatorem bibliotek w zakonie. Zasłynął z działalności kaznodziejskiej i charytatywnej. Odznaczał się nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu. Prowadził ascetyczny tryb życia, długie godziny spędzał na modlitwie, zajmował się dziełami miłosierdzia. Ulubionym tematem jego kazań była męka Chrystusa. Przepowiedział swoją śmierć. Zmarł 22 kwietnia 1322 roku. Pozostawił po sobie manuskrypty kazań zebrane w dziełku Ars praedicantium. Inne dzieła błogosławionego to: Chronicon Fabrianense, De veritate et excellentia indulgentiae S. Mariae de Portiuncula, Opusculum de serie et gestis Ministrorum Generalium, Tractatus de officio et dignitate Praelati et Sacerdotis Evangelici, Laude (z okazji śmierci św. Bonawentury). Kult Franciszka zatwierdził 1775 roku papież Pius VI. Urna z zabalsamowanym ciałem bł. Franciszka znajduje się w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Fabriano.