Idzi (Egidiusz) - jeden z pierwszych braci św. Franciszka z Asyżu, o którym br. Tomasz z Celano napisał: brat Idzi, "mąż prosty i prawy oraz bojący się Boga" (por. Job 1,8; 2,3), który przez długi czas żyjąc święcie, sprawiedliwie i pobożnie, pozostawił nam przykład doskonałego posłuszeństwa, pracy ręcznej, życia samotnego i świętej kontemplacji. /Życiorys pierwszy świętego Franciszka z Asyżu, rozdz. X. p. 25/ Urodził się w Asyżu około 1190 roku. Był rolnikiem. Poruszony przykładem pierwszych towarzyszy św. Franciszka, poprosił go o przyjęcie do grona swych uczniów. 23 kwietnia 1208 r. Franciszek przyprowadził go do braci Bernarda i Piotra z Cattani i powiedział: „Spójrzcie tutaj na dobrego brata, który został wysłany do nas przez Boga”. Wkrótce potem Idzi wyruszył z Franciszkiem, by głosić Ewangelię. Razem z nim udał się także do Rzymu, gdzie papież Innocenty III ustnie zatwierdził pierwszą Regułę Franciszka. Prawdopodobnie też wtedy Idzi otrzymał tonsurę. Około 1212 r. udał się z pielgrzymką do Santiago de Compostella. Po powrocie do Asyżu wyruszył do Ziemi Świętej. Odwiedził po drodze sanktuarium św. Michała Archanioła na Monte Gargano i św. Mikołaja w Bari. Podczas pielgrzymek zawsze zarabiał na swój posiłek i nocleg własną pracą, pomagając w noszeniu wody, grzebaniu zmarłych, zbieraniu orzechów, rąbaniu drwa. Dotarł także do Tunezji, by nawracać tamtejszych Saracenów, ale chrześcijanie w Tunisie obawiając się ogólnego prześladowania zmusili go do powrotu do Włoch. Jako uważny obserwator, zdobył wiele cennych doświadczeń i informacji, które umiał potem skutecznie wykorzystać w czasie głoszenia Ewangelii. Jego kazania zawsze były krótkie, ale pełne serdecznej mądrości. Był analfabetą, zyskał przydomek "nieuczonego teologa". Wielu pielgrzymów prosiło go o duchowe rady i wskazania, z jego pomocy korzystał nawet papież Grzegorz IX. Niektóre jego wypowiedzi zostały spisane i zebrane jako tzw. Dicta aura, stanowiąc cenne świadectwo wczesnej mistyki franciszkańskiej. Od 1226 roku prowadził żywot pustelnika, ciesząc się sławą cudotwórcy i świętego męża. Doświadczał też ekstaz. Zmarł w Perugii 23 kwietnia 1262 r., w rocznicę jego wstąpienia do Zakonu Braci Mniejszych, po 52 latach życia franciszkańskiego. Jego niewątpliwy kult jako świętego potwierdził Pius VI w roku 1777.