Urodził się w 1578 r. w Sigmaringen (w Szwabii, Niemcy), a na chrzcie otrzymał imię Marek. Nazwisko Roy było znane w Badenii-Wirtembergii, ponieważ jego ojciec był burmistrzem. Lata nauki we Fryburgu Marek uwieńczył doktoratem z filozofii, a później - doktoratem obojga praw. Wiele podróżował po Włoszech, Francji i Hiszpanii. Dzięki protekcji księcia Hohenzollerna z Sigmaringen został nadwornym radcą prawnym, ale zdegustowany obyczajami palestry postanowił wstąpić do wspólnoty kapucynów. Za namową biskupa Konstancji w 1612 r. przyjął święcenia kapłańskie, a potem przywdział habit, otrzymując imię zakonne Fidelis. W kilku klasztorach pełnił urząd przełożonego. Był wielkim czcicielem Maryi, w każdą sobotę pościł o chlebie i wodzie, prowadził życie surowe i pełne umartwień. Wiele czasu poświęcał chorym oraz dzieciom. W kilku klasztorach był gwardianem, a także prowadził działalność duszpasterską wśród protestantów. Jako wielki czciciel Maryi codziennie odmawiał różaniec, a każdą sobotę spędzał na postach o chlebie i wodzie. 21.01.1621 r. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary upoważniła kapucynów do ewangelizowania mieszkańców Prätigau, w Gryzonii (Graubünden). Do tej misji został wyznaczony Fidelis i Aleksy ze Speyer. Ich działalność przynosiła Kościołowi Szwajcarii konkretne owoce w postaci wielu konwersji protestantów na katolicyzm. Wkrótce Fidelis został mianowany przełożonym misji i dostał nowych współpracowników: Wiktora z Solothurn, Dionizego z Fryburga i Junipera z Tyrolu. Jednak w 1622 roku, w wyniku wydanego dekretu mediolańskiego, wzrosła niechęć kalwinów do katolików. Zamieszki ogarnęły cały kraj. 24 kwietnia 1622 roku Fidelis, pomimo ostrzeżenia, przyjął zaproszenie do wygłoszenia kazań w Seewis. Na ambonie, z której głosił kazanie, leżała kartka z napisem: "Dzisiaj przemawiasz już ostatni raz". Gdy zszedł z ambony, fanatyczni kalwini pochwycili go, a później zamordowali mieczami i maczugami. Jego ciało złożono w katedrze w Chur, w Szwajcarii; relikwia głowy spoczywa w Feldkirch, w Austrii. W 1729 roku beatyfikował go papież Benedykt XIII, a w 1746 roku kanonizował papież Benedykt XIV.