Znany też jako Jakub z Ilirii urodził się w 1400 w Zadarze (Chorwacja) w rodzinie Leonarda i Beatryczy Varinquezów. Zafascynowany ideałem św. Franciszka, w wieku 20 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Pracował jako kucharz i jałmużnik. W 1438 r. udał się do Włoch ze swoim o. prowincjałem. Po przybyciu do Bari na jego prośbę pozwolono mu pozostać w tej prowincji. Podziwiano go za pokorę, kiedy cierpliwie pukał od drzwi do drzwi, kwestując na potrzeby ubogich i zakonników. Szczególną miłością darzył Maryję Dziewicę, którą wybrał jako niebiańską matkę od czasu wstąpienia do klasztoru. W wolnym czasie modlił się zawsze w samotnych miejscach, gdzie był obraz Maryi z Dzieciątkiem. W latach 1444-1456 przebywał w klasztorze Santa Maria degli Angeli (Matki Bożej Anielskiej) w Cassano, gdzie spędził 12 lat w modlitwie i umartwieniu, według tradycji zasadził cyprysy, które do dziś widnieją nad północną częścią klasztoru. Śladami Franciszka z Asyżu doskonale łączył życie kontemplacyjne ze służbą apostolską. Szczególnie pomagał biednym. Miał także dar uzdrawiania. W końcu przeniesiono go do Bitetto. Żył w ciszy i pokorze. Z upływem lat coraz bardziej był wyniszczony i wyczerpany długimi pokutami. W ostatnich latach życia podpierał się laską. Zmarł 27 kwietnia 1490 w Bitetto, mając 90 lat, w opinii świętości. Ciało bł. Jakuba spoczywa w kościele w Bitetto, zachowało się w nienaruszonym stanie. Papież Klemens XI zatwierdził kult jako błogosławionego w dniu 7 maja 1701 roku.
19 grudnia 2009 r. Papież Benedykt XVI upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do promulgowania dekretu dotyczącego heroiczności cnót bł. Jakuba Iliryjskiego z Bitetto.