Gandolf urodził się około 1200 roku, w Binasco koło Mediolanu, w zamożnej i religijnej rodzinie Sacchich. Ojciec kształcił go w literaturze i nauce katolickiej. Kiedy miał 16 lat, spotkał św. Franciszka z Asyżu, głoszącego nauki w Binasco. Ujęty jego świadectwem życia ewangelicznego, rozdał majątek ubogim i wstąpił do zakonu franciszkańskiego. W czasie studiów filozoficzno-teologicznych jego profesorem był św. Antoni z Padwy. Po przyjęciu święceń kapłańskich, chodził boso i z krzyżem, który nazwał swoją bronią, głosił w największych miastach we Włoszech, prostym i żarliwym słowem Ewangelię. Był wybitnym kaznodzieją. W roku 1240 przełożeni skierowali go na Sycylię, gdzie nauczał, opiekował się ludźmi będącymi w potrzebie oraz założył klasztor w Termini Imerese. Był obdarzony charyzmatem czynienia cudów, zwłaszcza uzdrowienia chorych, którzy prosili go o wstawiennictwo u Boga. Ostatnie lata życia, za zgodą władz zakonnych, spędził w odosobnieniu, w pustelni w Castelvetrano, niedaleko Polizzi Generosa, gdzie oddawał się surowym postom, pokutom i wyrzeczeniom. W czasie modlitw zapadał w ekstazy mistyczne. Jednak kilkakrotnie opuszczał pustelnię, by głosić Ewangelię. W 1260 r. poproszono go, aby w tej miejscowości głosił Słowo Boże w czasie Wielkiego Postu. To przepowiadanie wydało wspaniałe owoce. Tymczasem nagle w Wielką Sobotę poczuł się źle, poprosił o sakrament namaszczenia chorych i wiatyk. Chwycił krzyż, ucałował go i spokojnie, i święcie zasnął w Panu. Zmarł w przepowiedzianym przez siebie dniu, 3 kwietnia 1260 roku. Już za życia nazywano go świętym. W roku 1881 beatyfikował go papież Leon XIII, tercjarz franciszkański.