Marek Passionei urodził się w Urbino (Włochy) 13 września 1560 r. w jednej z najbogatszych rodzin arystokratycznych Umbrii, jako syn księcia Dominika Passionei i Magdaleny Cibo. Studiował na uniwersytetach w Padwie i Perugii, uzyskał doktorat z filozofii i prawa. W 23 roku życia wstąpił do zakonu kapucynów. Jako nowicjusz poważnie chorował i przełożeni myśleli o odesłaniu go do domu. Benedykt był jednak wytrwały. Mówił, że przyjął habit po to, by żyć i umrzeć jako kapucyn. Otrzymał łaskę zdrowia i po 13 miesiącach nowicjatu złożył uroczystą profesję zakonną przybierając imię Benedykt. Po przyjęciu święceń kapłańskich poświęcił się posłudze kaznodziejskiej. Wyróżniał się surowością życia, duchem modlitwy i ubóstwa. W 1599 r. znalazł się w grupie 13 misjonarzy kapucyńskich, którzy pod kierunkiem św. Wawrzyńca z Brindisi pracowali w Czechach, ewangelizując luteran i husytów. Po powrocie do Włoch Benedykt zajął się nauczaniem i wychowywaniem młodzieży. W 1612 roku został wybrany definitorem prowincjalnym. W roku następnym wybrano go kustoszem. Jako przełożony klasztoru chętnie spełniał proste prace fizyczne w klasztorze, przynajmniej raz w miesiącu udawał się na kwestę w mieście lub na wsi. Prowadził bardzo głębokie życie wewnętrzne, praktykował surowe ćwiczenia pokutne. Wiele czasu poświęcał głoszeniu słowa Bożego i spowiadaniu, podróże odbywał pieszo, chodził boso. Wybierał ubogie wioski i miasteczka, nauczał ludzi prostych i wzgardzonych, ponieważ szukał nie swojej chwały, ale zbawienia dusz. Ulubionymi tematami przepowiadania była miłość Boża, nienawiść grzechu, zachowanie pokoju ze wszystkimi, nabożeństwo do Chrystusa ukrzyżowanego i do Matki Bożej. Z wielką mocą, miłością i roztropnością gromił wady i nieuporządkowanie moralne, wzywał do nawrócenia, nie zważając na względy ludzkie i pogróżki, jakie czasami dochodziły do niego ze strony ludzi zuchwałych i wpływowych. Nie dokończył ostatniego cyklu swoich kazań wielkopostnych, które rozpoczął mimo znacznego osłabienia fizycznego - w 1625 roku w Sassocorvaro. Po wygłoszeniu 8 lub 10 kazań musiał przerwać nauczanie z powodu choroby. Na własną prośbę przeniesiono go do jego klasztoru w Fossombrone, gdzie przez modlitwę mógł przygotować się do śmierci. Zmarł w Fossombrone 30 kwietnia 1625 r., w wieku 65 lat. Papież bł. Pius IX, tercjarz franciszkański, beatyfikował go 10 lutego 1867 r.