Urodził się 3 maja 1786 r. w rodzinie poborcy podatkowego Józefa Antoniego i Benedetty Chiarotti, w Bra, miasteczku w prowincji Cuneo (Włochy). Był najstarszym z dwanaściorga dzieci, z których sześcioro umarło bardzo wcześnie. Od dzieciństwa wyróżniała go wielka wrażliwość na los ubogich. W latach jego młodości toczyły się wojny napoleońskie, które wywarły niszczący wpływ na życie religijne i społeczne. Studia teologiczne rozpoczął w ukryciu i tajemnicy. Został kapłanem w 1811 roku, a w jego ślady poszło również dwóch braci. Powierzono mu obowiązki wikariusza w rodzinnym mieście Bra, a potem w Corneliano d'Alba. Stąd przeznaczony został na studia uniwersyteckie do Turynu, które po dwóch latach uwieńczył doktoratem. Powrócił do Bra, po dwóch dalszych latach został mianowany kanonikiem kościoła Bożego Ciała, zgromadzenia księży, których zadaniem było posługiwanie w kościele oraz uświetnianie uroczystości religijnych w mieście, lecz w roli tej był niespokojny. Lektura żywota św. Wincentego a Paulo zmieniła jego życie. Niedługo potem był świadkiem śmierci młodej kobiety chorej na gruźlicę. Odmówiono jej przyjęcia do miejskiego szpitala, by nie zaraziła innych. Umieszczono ją w nędznym baraku, tam na ręku Józefa umarła, zostawiając męża i troje małych dzieci. Józef postanowił zakupić domek dla chorych i opuszczonych tuż przy kościele Bożego Ciała. Zaczęli do niego napływać chorzy i bezdomni tak prędko, że trzeba było kupić nowe zabudowania. Do obsługi chorych zgłosiła się pewna młoda wdowa, Maria Nasi Pullini oraz szlachetne dziewczęta, które także zaofiarowały mu swoją pomoc. Z nich to powstały późniejsze siostry wincentki. Domy utrzymywały się wyłącznie z hojności ofiarodawców i jałmużny. Z pozyskanych w ten sposób funduszy powstały kaplice, przytułki, sierocińce, szkoły i szpitale. Za swoje najważniejsze osiągnięcie św. Józef Benedykt uważał założenie pięciu żeńskich klasztorów kontemplacyjnych i jednego eremu, gdzie zakonnice i pustelnicy nieustannie modlili się za jego podopiecznych i dobroczyńców dzieła. Miał przedziwny dar mobilizowania do współpracy ludzi dobrej woli: kapłanów do duchowej obsługi chorych, wiernych do składania danin, chorych do modlitwy za dobrodziejów. Ostatnie dni swojego życia spędził w Chieri w domu swojego brata Ludwika, który również był księdzem. Zmarł 30 kwietnia 1842 roku na tyfus. Przed śmiercią miał powiedzieć: "Miłosierdzia, Panie. Miłosierdzia, Panie. Dobra i święta Opatrzności...Najświętsza Dziewico...Teraz wszystko zależy od Was". Został pochowany w kościele szpitalnym w bocznej kaplicy. Papież Benedykt XVI ogłosił go błogosławionym 29 kwietnia 1917 roku, a papież Pius XI - świętym, 19 marca 1934.