Urodził się w 1524 r. w rodzinie pochodzącej z afrykańskich niewolników, chrześcijan Christophera Manassariego i Diany Larcari z Etiopii. Młody Benedykt pasał trzodę swego pana. Całe życie był analfabetą. Ze względu na swoje cnoty nazywany był „świętym ciemnoskórym”. W dzieciństwie został wyzwolony przez swego pana. Gdy miał 21 lat, jeden z jego sąsiadów zwymyślał go i nazwał "czarnym niewolnikiem". W obronie Benedykta stanął bogaty szlachcic Jerome Lanza. Wkrótce po tym wydarzeniu Lanza sprzedał swój majątek i z grupą towarzyszy zamieszkał w pustelni, żyjąc według reguły św. Franciszka z Asyżu. Do tej wspólnoty przystał Benedykt, po śmierci Lanzy wybrano go przełożonym. Kiedy papież Pius IV rozwiązał zakony eremickie, Benedykt przystąpił, jako świecki brat, do Zakonu św. Franciszka i pełnił posługę kucharza w klasztorze nieopodal Palermo. Został następnie, wbrew swojej woli, wybrany przełożonym owego klasztoru, chociaż nie potrafił pisać ani czytać. Po zakończeniu kadencji, jego duchowość umożliwiła mu podjęcie obowiązków mistrza nowicjuszy. Ubłagał jednak, by go zwolniono z tego obowiązku, by mógł powrócić do posługi kucharza, przyjął to z wewnętrzną wolnością i pokorą. Cieszył się darem przenikania serc ludzkich. Rady jego przyjmowali tak prości ludzie, jak kapłani, teologowie, a nawet następca tronu Sycylii. Pobożny, podwajał pokuty, pościł i biczował się. Miał także dar uzdrawiania chorych. W 1589 r. poważnie zachorował. Przyjąwszy sakrament chorych, umierał ze słowami na ustach: „Panie, w ręce Twoje powierzam ducha mojego”. Spokojnie zasnął w Panu 4 IV 1589 r.
Beatyfikował go w roku 1743 papież Benedykt XIV, kanonizował papież Pius VII w roku 1807. Św. Benedykt został ogłoszony patronem Palermo oraz kolorowej ludności obu Ameryk.