Urodziła się we wsi Force (Włochy). Pochodziła z biednej rodziny rolników. Została ochrzczona imionami Assunta Maria Liberata. Wcześnie podjęła pracę zarobkową, była m.in. pomocnicą murarza, a później krawca. Po pracy Assunta szła do kościoła, by nawiedzić Najświętszy Sakrament. Była też duszą towarzystwa i uczęszczała na wiejskie zabawy. W wolnych chwilach udzielała się charytatywnie. Gromadziła wokół siebie małe dziewczynki, by się razem modlić, czytać religijne książki i rozmawiać na tematy religijne. W 1897 r. jeden z rzymskich prałatów ksiądz Canestri potraktował prośbę Assunty bardzo poważnie w sprawie wstąpienia do klasztoru i znalazł jej Zgromadzenie, które zgodziło się przyjąć ją bez posagu. Były to Franciszkanki Misjonarki Maryi. W 1900 r. złożyła pierwsze śluby zakonne. Spełniała najskromniejsze zajęcia, ale wszyscy podziwiali jej pracowitość i uśmiech. Na początku 1903 r. poprosiła o wysłanie jej na misje do Chin. Prośba została przyjęta i 19 III 1904 r. wraz z dziewięcioma siostrami, opatrzona błogosławieństwem papieża Piusa X, udała się tam. Chciała pracować wśród trędowatych, ale skierowano ją do kuchni, gdzie miała do pomocy Chinkę i z jej pomocą nauczyła się chińskiego. W Chinach przeszła bardzo bolesną i oczyszczającą noc duchową. Z tego doświadczenia wyszła umocniona i jeszcze bardziej przekonana o swojej nicości. I tym razem nie była już w stanie ukryć swojej gorliwości i nadmiaru miłości do Jezusa. Gdy misja została odbudowana, sierociniec sióstr napełnił się dziećmi. W 1905 r. wybuchła epidemia tyfusu i s. Maria Assunta pielęgnując chorych zaraziła się tą chorobą. Zmarło wiele dzieci sierocińca oraz niektóre współsiostry. Przewidując swoją śmierć przyjęła sakrament chorych i w agonii wypowiadała po chińsku słowo Eucharystia, której ze względu na zły stan zdrowia nie można było podać. W ostatnich chwilach agonii w jej pokoju pojawił się cudowny zapach fiołków i unosił się po klasztorze w ciągu następnych trzech dni. Zmarła 7 kwietnia 1905 r. Pogrzeb był imponujący i zapoczątkował liczne pielgrzymki do jej grobu. W klasztorze w zadziwiający sposób wzrosła gorliwość sióstr i za wstawiennictwem Marii Assunty ludzie otrzymywali potrzebne im łaski. Jej ciało nie uległo rozkładowi. Beatyfikował ją 7 listopada 1954 r. papież Pius XII.