Julian Martinet Gutiérrez urodził się w 1553 r. w Medinaceli (w hiszpańskiej w Kastylii). Jego matka była Hiszpanką, a ojciec Francuzem, który przed kalwinami zbiegł z Tuluzy do Hiszpanii. Rodzice wyuczyli go za krawca, często chodził do kościoła i z wielką pobożnością wypełniał praktyki religijne. W młodym wieku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Salcedzie, otrzymał imię Julian. Od samego początku stosował rygorystyczne pokuty i umartwienia, przez co przełożeni mieli wątpliwości co do prawdziwości jego powołania. Kazano mu opuścić zakon. Wrócił do pracy w krawiectwie, nie porzucając życia ascetycznego. Zauważył go ojciec Franciszek Torres, franciszkanin i zaproponował, by mu towarzyszył w misjach. Julian chodził przed nim z dzwonkiem i zapraszał ludzi, aby przyszli i słuchali misji o. Franciszka. Przybyli też do jego rodzinnej wsi Medinaceli, gdzie mieszkańcy rozpoznali go i traktowali jak szaleńca. Julian pokornie przyjmował urazy. Ojciec Torres uważnie obserwował swojego towarzysza i zaprowadził go do klasztoru w Salcedo. Julian ponownie kontynuował wyrzeczenia i przełożeni sądząc, że mają do czynienia z człowiekiem egzaltowanym, odesłali go do domu. Julian był pewny życia monastycznego i rozpoczął życie pustelnika niedaleko klasztoru, prosząc braci tylko o kawałek chleba każdego dnia. Pewnego dnia spotkał ubogiego pół nagiego, dał mu swój płaszcz i poszedł zapytać braci o coś do okrycia, dostał stary habit oblacki. Wdzięczny za taki dowód miłości, poprosił po raz trzeci o przyjęcie do klasztoru, przełożeni wyrazili zgodę, został kwestarzem. Życie jego było pełne umartwień i pokuty, wypełnione dobrymi uczynkami. Miał wielkie współczucie dla biednych, wiedział jak dotknąć bogatych, aby otworzyli swoje serce na potrzeby najuboższych. Miał dar prorokowania, dar czynienia cudów, pomnażania żywności, uzdrawiania chorych, zatrzymał pożar, zawsze przypisując cud Matce Boskiej lub jakiemuś znanemu świętemu. Kapłani i profesorowie uniwersytetów zwracali się do niego po radę oraz wyjaśnienie zawiłych kwestii teologicznych. Zmarł, przyjąwszy sakrament chorych 8 IV 1606 r. Papież Leon XII beatyfikował go 23 V 1825 roku.