Jan Jones i Jan Wall byli kapłanami, należeli do Zakonu Braci Mniejszych. Zostali zamordowani przez anglikanów w 1598 roku.
Jan Wall urodził się w 1620 r. w Preston, w angielskim hrabstwie Lancashire, w zamożnej rodzinie, zachowującej - mimo odstępstwa Henryka VIII i antykatolickiej legislacji Elżbiety I - wierność Rzymowi i odmawiającej uczestnictwa w anglikańskich nabożeństwach. Gdy Jan miał 11 lat, został wysłany do Kolegium Angielskiego w Douai w Belgii - w tym czasie w Anglii wszystkie szkoły katolickie dla chłopców zostały zamknięte. W 1641 r. odziedziczył znaczny majątek w hrabstwie Norfolk. Mógł wybrać spokojne i dostatnie życie angielskiego posiadacza ziemskiego, ale poszedł za swoim powołaniem. Wyjechał do Rzymu i wstąpił do tamtejszego angielskiego kolegium, przygotowującego katolickich kapłanów. W obawie przed angielskimi szpiegami, posługiwał się nazwiskiem Jana Marshala. W 1645 r. przyjął święcenia i od razu został wysłany w tajnej misji do Anglii jako kapłan diecezjalny. Po krótkim okresie pracy duszpasterskiej i odwiedzinach u rodziny, wrócił w 1650 r. do Douai w Belgii i tam wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Rok później złożył w tamtejszym klasztorze św. Bonawentury śluby wieczyste i przyjął imię Joachima od św. Anny. Wkrótce został mistrzem nowicjatu. Przez pewien czas był wikariuszem i mistrzem nowicjatu w Douai. W 1656 r. ponownie wyruszył do kraju rodzinnego i pracował w ukryciu. Przez 22 lata był kapłanem w hrabstwach Worcester i Warwickshire, pod nazwiskiem Franciszka Webba, Johnsona, Dornera, pracując między innymi jako nauczyciel w szkole podstawowej Royal Grammar School w Worcester. Po aresztowaniu, w grudniu 1678 roku więziono go do procesu. Odmówił opuszczenia zakonu, co miało być ceną za uwolnienie. 25 kwietnia 1679 roku został skazany na karę śmierci za to, iż był kapłanem katolickim. W ostatnim liście, który został opublikowany już po jego śmierci, Jan pisał: „Powiedziałem im, że nie kupię życia za cenę pogwałcenia mego sumienia”. Został przewieziony z powrotem do Worcester i w pobliskim Redhill wykonano wyrok w tradycyjny w owych czasach, okrutny sposób: wieszania, rozciągania na kole i ćwiartowania. Przed śmiercią potajemnie wyspowiadał go i udzielił Komunii św. ukrywający się współbrat William Leveson, który dzień później również został powieszony. Poćwiartowane ciało pochowano na cmentarzu przykościelnym św. Oswalda w Worcester. Udało się ocalić relikwię głowy, którą William Leveson zawiózł do Douai, gdzie w klasztorze franciszkańskim czczona była do czasów rewolucji francuskiej; potem klasztory – w tym ten w Douai – rozwiązano. Beatyfikował go papież Pius XI w 1929 r. Należy do grupy 40 męczenników Anglii i Walii, zamordowanych w czasie prześladowań katolików w Anglii i Walii w latach 1535-1679. Zostali oni kanonizowani 25 października 1970 r. przez papieża Pawła VI.