Urodziła się 28 listopada 1756 roku w Barfleur we Francji. Była najstarszą z siedmiorga dzieci. Od dziecka ujawniała żywy charakter. W dziewiątym roku życia złożyła ślub dozgonnej czystości. W tym też roku przystąpiła do Pierwszej Komunii świętej, chociaż wtedy dopuszczano do tego sakramentu znacznie później. Niedługo potem rodzice osierocili ją. Nauki pobierała w opactwie benedyktynek w Valognes, gdzie zdobyła formację duchową. W wieku osiemnastu lat powróciła do rodzinnej miejscowości i zatrudniła się w szkole dla dziewcząt jako nauczycielka. W dziesięć lat później została dyrektorką szkoły. Spełniała swe obowiązki najlepiej, jak potrafiła, kształtując swe wychowanki na chrześcijańskie żony i matki, przyświecając własnym przykładem cnotliwego życia. Sama z trudem postanowiła organizować dom – szkolę dla sierot i ubogich. W czasie rewolucji francuskiej, kiedy w 1791 roku benedyktynki z Contentin zostały wyrzucone ze swojego klasztoru, biskup zezwolił, aby w domu Julii był przechowywany Najświętszy Sakrament. Zezwolił także Julii na codzienną Komunię świętą, aż do ostatniej Hostii, jaka pozostanie. Przez 10 lat była "nadzwyczajną szafarką" Komunii. Została zmuszona również do likwidacji rozpoczętego dzieła. Domek wynajęty na ten cel przeznaczyła na schronienie dla ukrywających się kapłanów. W nocy odprawiano w jej domu Mszę świętą. Ułatwiała kapłanom ucieczkę z Francji do Anglii. Potajemnie katechizowała dzieci, a siostry, które musiały opuścić swoje klasztory, zatrudniała do pracy apostolskiej wśród chorych i opuszczonych, starając się równocześnie o utrzymanie dla nich. Dnia 13 lutego 1798 roku wstąpiła wraz z trzema współsiostrami do III Zakonu św. Franciszka. Po złożeniu franciszkańskich tercjarskich ślubów wieczystych przyjęła imię Maria Magdalena. Wraz z czterema siostrami 8 września 1807 roku założyła zakon Ubogich Córek Miłosierdzia, na wzór "braci szkolnych" św. Jana de la Salle, z poleceniem darmowego nauczania dziewcząt. Gdy niektóre siostry podupadały na duchu, Maria Magdalena Postel pocieszała je słowami: „Ten, który powierzył mi moje córki, który opiekuje się ptakami w powietrzu, zapewni nam środki dla naszej pracy”. Od 1838 roku, po przezwyciężeniu wielu trudności, instytut zaczął się rozrastać. Zakon zajmował się głównie katolickim wychowaniem i kształceniem dziewcząt, opieką nad chorymi i starszymi. Prowadziła bardzo surowe życie, stosowała radykalne praktyki pokutne, cztery dni w tygodniu pościła. Zawsze widziano ją pogodną.
Zmarła w Saint-Sauveur-le-Vicomte 14 lipca 1846 roku zostawiając po sobie trzydzieści siedem placówek prowadzonych przez swoje duchowe córki. Papież Pius XI kanonizował ją 24 maja 1925 roku.