Urodziła się 28 grudnia 1462 roku w Genewie, w Szwajcarii, w rodzinie książęcej, jako piąte z dziewięciorga dzieci bł. Amadeusza IX Sabaudzkiego i Jolanty Francuskiej, córki Karola VII, króla Francji. W młodości była głęboko oddana modlitwie, lubiła przebywać w samotności. Jako młoda dziewczyna pościła o chlebie i wodzie, a pod kosztownymi szatami nosiła włosienicę. Za namową wuja w 1479 roku w wieku 17 lat wyszła za mąż za Hugona z Chalon i zamieszkała z nim na zamku w Nozeroy. Po jedenastu latach Hugon zmarł, a 27-letnia Ludwika została sama, bo małżeństwo było bezdzietne. Została tercjarką franciszkańską. Owdowiała Ludwika prowadziła jakiś czas budujące życie w Nozeroy. Po ponad dwóch latach tj. w 1492 roku wstąpiła jednak do koletek (zreformowanych klarysek) w Orbe (obecnie w szwajcarskim kantonie Vaud). Przyświecała współsiostrom posłuszeństwem, pobożnością, pokorą i doskonałym zaparciem się siebie. Swoje dobra przekazała potrzebującym. Pełniła proste obowiązki: gotowała, zmywała naczynia, sprzątała korytarze, opiekowała się chorymi siostrami. Prowadziła życie oddane modlitwie i dziełom pokutnym, słynęła z umiłowania zakonu i Kościoła. Wielu franciszkanów zwracało się do niej po radę oraz słowa umocnienia.
Zmarła 24 lipca 1503 roku, mając 41 lat. Początkowo jej ciało pochowano obok męża w Nozeroy. Niestety w czasie reformacji zostało sprofanowane przez protestantów. Obecnie spoczywa w kaplicy pałacowej dynastii Sabaudów w Turynie, we Włoszech.
Została beatyfikowana w 1839 roku przez papieża Grzegorza XVI.