Urodził się w Fossano w 1344 roku w rodzinie szlacheckiej. Od najmłodszych lat uczęszczał do kolegiaty San Giovenale. W wieku dwudziestu lat rozpoczął przygotowanie do życia kapłańskiego, w 1368 roku został kanonikiem kolegiaty San Giovenale i proboszczem kościoła św. Jana. By ożywić swoją wiarę i parafian udał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej z misją poznania źródła wiary i pogłębienia nabożeństwa do Męki Jezusa. Podróż Odyna stała się zagrożeniem dla życia, gdyż Ziemia Święta w tym czasie była pod panowaniem Turków. Dostał się do niewoli i był poddany wielu cierpieniom. Szczęśliwie uwolniony mógł wrócić do Fossano. Po powrocie jego służba kapłańska, modlitwy i dzieła miłosierdzia nie słabną, co więcej wybiera życie w skrajnym ubóstwie, dając wszystko ubogim. Odbywa długie godziny na medytacji przed krucyfiksem. Stopniowo zbliża się do duchowości św. Franciszka z Asyżu, a ludzie są pełni podziwu jego pokory. Zostaje tercjarzem franciszkańskim. Szczególnym przykładem udzielania pomocy była noc Bożego Narodzenia, gdy dał świąteczny obiad biednej ciężarnej kobiecie. Pomagał chorym dostarczając im leki. Dziełem miłosierdzia była budowa szpitala i dwóch szpitali polowych, gdzie przygarniał chorych włóczęgów, przyjmował trędowatych i innych pacjentów cierpiących z powodu groźnych chorób. W czasie epidemii dżumy zrezygnował z pełnienia fukcji kapłańskich, by całkowicie poświęcić się chorym. Bóg obdarzył go również łaską uzdrowień wśród ludzi. W czasie przebudowy kolegiaty San Giovenale zdarzył się śmiertelny wypadek, z dzwonnicy spadł człowiek. Odyn podał mu dłoń i przywrócił mu życie. Był człowiekiem, którego nic nie zatrzymywało aby służyć Bogu i bliźniemu. Nawet w czasie zarazy był pierwszy pośród opiekująch się śmiertelnie chorymi. W wieku 56 lat sam zaraził się śmiertelną chorobą dżumy i 7 lipca 1400 roku skończył swoje życie. W 1808 roku zatwierdził jego kult papież Pius VII.