Urodziła się około 1302 r. w Finstad w Szwecji. Od najmłodszych lat odznaczała się głęboką wiarą i marzyła, aby wstąpić do klasztoru. Jednak zgodnie z wolą rodziców, ok. 15. roku życia wyszła za 18-letniego syna gubernatora, Ulfa Gudmarssona. Małżonkowie doczekali się ośmiorga dzieci. Małżeństwo trwało 28 lat. Brygida poświęcała wiele czasu modlitwie. Razem z mężem utrzymywała żywe kontakty z duchownymi z pobliskich kościołów i klasztorów, zwłaszcza z cystersami w Alvestra i duchowieństwem z Linkoping. Już wówczas cieszyła się niezwykłymi darami nadprzyrodzonymi, zwłaszcza darem wizji. Razem z mężem przyjęła regułę tercjarzy franciszkańskich. Wielkodusznie wraz z mężem oddawała się dziełom miłosierdzia na rzecz potrzebujących; założyła również szpital. Po powrocie z pielgrzymki do Santiago de Compostela, którą odbyli w 1341 roku razem z innymi członkami rodziny, małżonkowie postanowili żyć w czystości. Ulf ciężko się rozchorował i niedługo potem zakończył swoje ziemskie życie. Po śmierci męża postanawiła pogłębiać więź z Panem poprzez modlitwę, pokutę i dzieła miłosierdzia. Rozdała swoje dobra ubogim i, choć nigdy nie złożyła ślubów zakonnych, zamieszkała w cysterskim klasztorze w Alvastrze. Tu zaczęły się jej objawienia Boże, które miała do końca życia. Podyktowała je swoim sekretarzom-spowiednikom, którzy przetłumaczyli je ze szwedzkiego na łacinę i zebrali w 8-tomowym dziele, zatytułowanym Revelationes (Objawienia). Do tych ksiąg został dodany suplement, zatytułowany Revelationes extravagantes. Jan Paweł II napisał w liście Spes aedificandi: „Chociaż Kościół nie wypowiedział się na temat poszczególnych objawień, to uznając świętość Brygidy, uznał autentyczność całości jej wewnętrznego doświadczenia”. Z poparciem króla i za zezwoleniem Stolicy Świętej, założyła nową rodzinę zakonną pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela, zwaną często "brygidkami". Jej córka, św. Katarzyna Szwedzka, w roku 1374 została jego pierwszą opatką. W roku 1349 Brygida udała się przez Pomorze, Niemcy, Austrię i Szwajcarię do Rzymu, by uzyskać odpust z okazji roku jubileuszowego 1350 i prosić o zatwierdzenie reguły swojego zakonu. W Rzymie założyła klasztor swojego zakonu, a w bazylice św. Pawła za Murami, jak twierdziła święta, odbyła się rozmowę z ukrzyżowanym Chrystusem m.in. o odmawianiu modlitw zwanych „Tajemnica Szczęścia”. Chrystus dał ciąg obietnic związanych ze zbawieniem. Nawiedziła pieszo ważniejsze ówczesne sanktuaria: św. Franciszka w Asyżu, św. Antoniego w Padwie, św. Dominika Guzmana w Bolonii, św. Tomasza z Akwinu w Ortonie, św. Bartłomieja w Benevento, św. Macieja w Salerno, św. Andrzeja Apostoła w Amalfi, św. Mikołaja w Bari oraz św. Michała Archanioła na Monte Gargano. W 1372 roku udała się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Miała wówczas 70 lat. Po powrocie do Rzymu, zmęczona podróżą, zmarła 23 lipca 1373 r., w dniu, który przepowiedziała. Kroniki głoszą, że z okazji pogrzebu św. Brygidy wielu chorych zostało uzdrowionych. Dzięki staraniom córki, św. Katarzyny, została kanonizowana już w 1391 roku.