Księżna Kunegunda, zwana zdrobniale Kingą, urodziła się 5 marca 1234 roku na Węgrzech. Była córką króla Beli IV z dynastii Arpadów oraz Marii, córki cesarza bizantyńskiego rezydującego w Nicei. Na dworze panowała religijna atmosfera modlitwy i służby bliźnim. Miała siedmioro rodzeństwa. Jej siostrami były św. Małgorzata i bł. Jolanta zaś ciotką bł. Salomea.
W wieku 5 lat została wysłana na dwór Małopolski jako przyszła żona 12-letniego Bolesława V Wstydliwego. W tym czasie opiekowała się nią matka Bolesława oraz pedagog Mikuła. Oprócz języka polskiego i węgierskiego poznała również łacinę. Wpojono jej także głęboką religijność w rozkwitającym wówczas duchu franciszkańskim. Ubłagała ojca, by w posagu nie dawał jej złota i kosztowności, gdyż związane są z cierpieniem i łzami, ani roju służby, bo jest znamieniem pychy. Pragnęła tylko jednego skarbu – soli, która wtedy była bardzo droga. Król Węgier podarował córce najbogatszą kopalnię Siedmiogrodu w Marmarosz. Kinga biorąc ją w posiadanie, wrzuciła do szybu swój zaręczynowy pierścień. Po zawarciu małżeństwa z Bolesławem Wstydliwym w 1247 r. wyprosiła u swego męża tzw. białe małżeństwo, które oznaczało, że małżonkowie nie podejmowali współżycia zachowując czystość. W takim stanie przeżyli 40 lat. Oddała cały posag na potrzeby nowej ojczyzny, część została przeznaczona na odbudowę zniszczonych miast, kościołów i klasztorów część na potrzeby wojska, by bronić się przed Tatarami. Do Polski wzięła z sobą doświadczonych górników węgierskich, którzy znaleźli sól w Bochni i Wieliczce. Wówczas, według legendy, zdarzył się cud: w pierwszej bryle soli, którą wykopano, znalazł się jej pierścień. Sól przyczyniła się do bogactwa księstwa.
Bolesław, chcąc podziękować żonie za wsparcie w najtrudniejszym czasie najazdów tatarskich, podarował jej Ziemię Sądecką, dla której Kinga stała się Panią i dobrodziejką. Dbała o zaludnienie wsi, otaczała troskliwą opieką ludność tam zamieszkałą, budowała kościoły. Najważniejszą fundacją księżnej Kingi był klasztor w Starym Sączu dla Sióstr Klarysek, które przybyły tam ze Skały. Po śmierci męża Bolesława Wstydliwego w 1279 roku Kinga wstąpiła do starosądeckiego klasztoru, gdzie spędziła 12 lat wypełniając je modlitwą, umartwieniami i pracą. Dbała o liturgię i oprawę muzyczną nabożeństw. Z jej inicjatywy na język polski został przetłumaczony Psałterz. Była inicjatorką kanonizacji biskupa Stanisława ze Szczepanowa, która odbyła się 8 września 1253 r. w Asyżu i pokryła koszty związane z procesem w Rzymie.
Zmarła w opinii świętości 24 lipca 1292 roku w Starym Sączu. Została ogłoszona błogosławioną w 1690 roku, a kanonizował ją Jan Paweł II w 1999 r.