Angelo Nicola Lucci urodził się 2 VIII 1681 r. w Agnone del Sannio (Włochy). W wieku 15 lat wstąpił do franciszkanów konwentualnych. W 1698 roku złożył śluby przyjmując imię Antoni. Studiował w rodzinnym mieście, potem w Neapolu i w Asyżu w Sacro Convento. Jego bliskim i serdecznym współbratem oraz przyjacielem był późniejszy święty Franciszek Antoni Fasani. Po ukończeniu studiów uniwersyteckich był kolejno profesorem i prefektem studiów w Agnone, prowincjałem zakonu w prowincji S. Angelo, w końcu rektorem kolegium św. Bonawentury w Rzymie. Wtedy już pełnił także posługę teologa synodu rzymskiego oraz konsultora Świętego Oficjum. W 1729 r. papież Benedykt XIII powołał go na stolicę biskupią w Bovino, w Apuli. Jako zakonnik, kapłan i biskup był prawdziwym sługą w duchu franciszkańskim, miłosiernym i wyrozumiałym sługą wszystkich braci. Najbardziej uderzającą cechą jego świętości była miłość do Ewangelii i jej wdrażanie w życie zgodnie z nauczaniem franciszkanów. Zasłynął jako jałmużnik, czym zyskał sobie przydomek "Anioła miłości". Wybudował katedrę, seminarium duchowne i liczne kościoły. Zabiegał ponadto o to, aby działalności kościelnej w niczym nie uzależnić od władzy świeckiej. Pozostawił w rękopisie podręcznik teologii oraz Ragioni istoriche - dzieje świętych franciszkańskich z wczesnego okresu zakonu. Zmarł rankiem 25 lipca 1752 roku, po około dwóch tygodniach choroby.
Papież Jan Paweł II beatyfikował go 18 VI 1989 r.