Znana również jako Izabela Aragońska (kataloński Elisabet, port. Isabel). Urodziła się w Saragossie (Hiszpania) w 1271 r. jako szóste dziecko Piotra III Wielkiego, króla Aragonii i Konstancji, córki króla Sycylii. Na chrzcie św. otrzymała imię Elżbieta po swojej ciotce Elżbiecie z Turyngii, zwanej św. Elżbietą Węgierską. Jej dzieciństwo było krótkie, gdyż w wieku dwunastu lat wydano ją za mąż za króla Portugalii Dionizego. Wówczas na stałe przeniosła się z Hiszpanii do Portugalii.
Na dworze królewskim w Bradze pełniąc obowiązki królowej i oblubienicy, nie zaniedbywała praktyk religijnych, wstawała wcześnie rano udając się do kaplicy, wysłuchiwała Mszy na kolanach. Wolny czas poświęcała modlitwie i uczynkom miłosierdzia dla ubogich. W 1290 roku urodziła córkę, Konstancję, która później została żoną Ferdynanda IV, króla Kastylii. W następnym roku urodziła dziedzica tronu, Alfonsa IV Chrobrego. Małżeństwo z Dionizym nie układało się pomyślnie, król prowadził rozwiązły tryb życia, wypełniając wolny czas niekończącymi się biesiadami i wyprawami na polowania. Elżbieta zajęła się całkowicie wychowaniem dzieci - nie tylko swoich, ale także dzieci z nieprawego łoża króla. Wspierała również dotacjami kościoły i klasztory, budowała domy dziecka, szpitale i przytułki. Sporą część swego majątku rozdała najuboższym. Ufundowała wiele klasztorów. Gdy Alfons dorósł, obawiał się, że to nie on, a któreś z dzieci z nieprawego łoża odziedziczy tron po Dionizym, dlatego też postanowił zapobiec ewentualnemu pominięciu go w testamencie i wypowiedział wciąż panującemu ojcu wojnę. Wtedy to Elżbieta stała się mediatorem i nie dopuściła do wybuchu wojny domowej. Również załagodziła spór Dionizego z władcą Kastylii, zapobiegając wojnie. Została nazwana „aniołem pokoju”. Lekkomyślne życie króla wywołało u niego nieuleczalną chorobę. Elżbieta nieustannie przy nim czuwała, Dionizy zmarł pełen skruchy zaopatrzony w sakramenty św.
Po śmierci męża św. Elżbieta wolna od obowiązków rodzinnych postanowiła spędzić resztę swego życia w zaciszu klasztornym. Sprzedała wszystkie swoje klejnoty, wstąpiła do III Zakonu św.Franciszka i zamieszkała w ufundowanym przez siebie klasztorze w Coimbrze, oddając się modlitwie oraz uczynkom pokutnym. Pieszo udała się w pielgrzymkę do Composteli. Opiekowała się chorymi, starcami i opuszczonymi. W ostatnim roku życia po raz drugi udała się do Compostela, z dwoma kobietami. Przeszła długą drogę, pomimo swoich 64 lat, żebrząc o codzienne posiłki. Dopiero na łożu śmierci złożyła śluby zakonne. Zmarła 4 lipca 1336 r. w Estremoz. Jej ciało przewieziono do Coimbry i pochowano w klasztorze św. Klary, którego była fundatorką. Beatyfikował ją w 1516 r. papież Leon X, kanonizował 24.06.1626 r. papież Urban VIII.