Urodził się w Dukli, w rodzinie mieszczańskiej, około 1414 r. Uczył się w rodzinnym mieście, a następnie w Krakowie. Jako młodzieniec przez pewien czas przebywał na pustelni pod górą Cergową. Tam, w milczeniu i w walkach duchowych, przez modlitwę i samotność wyrobił sobie właściwe spojrzenie na sprawy otaczającego go świata. Po opuszczeniu pustelni wstąpił do franciszkanów konwentualnych. Po zakończeniu nowicjatu i złożeniu profesji zakonnej studiował teologię i otrzymał święcenia kapłańskie. Od razu po święceniach powierzono mu urząd kaznodziei, co było wówczas wyróżnieniem, gdyż w klasztorach franciszkańskich, zgodnie z poleceniem św. Franciszka z Asyżu, kaznodziejami mogli być tylko wybitnie zdolni kapłani.
Oprócz głoszenia słowa Bożego przez wiele lat pełnił funkcję gwardiana w klasztorze w Krośnie oraz we Lwowie. Następnie powierzono mu urząd przełożonego franciszkańskiego okręgu lwowskiego, po zakończeniu którego znów został kaznodzieją we Lwowie. Był to czas rozłamu i reformy części zakonu franciszkańskiego przez Bernardyna ze Sieny. Jego uczeń Jan Kapistran założył klasztory bernardyńskie w Krakowie, Warszawie i we Lwowie.
W 1463 r., po 25. latach życia i pracy w zakonie franciszkańskim Jan z Dukli, w wieku blisko 60 lat, postanowił przyłączyć się do bernardynów, którzy jeszcze ściślej przestrzegali reguły św. Franciszka. Licząc się z oporem przełożonych, wykorzystał sprzyjający zbieg okoliczności. W czasie uczty, urządzonej przez władze miejskie Lwowa, na cześć prowincjała franciszkanów wizytującego klasztor, poprosił prowincjała o pozwolenie udania się do obserwantów. Prowincjał sądząc, że Jan chce ich tylko odwiedzić, chętnie takiego pozwolenia udzielił. Jan udał się natychmiast do klasztoru bernardynów, gdzie został przyjęty. Kiedy później franciszkanie zażądali powrotu Jana, bernardyni oświadczyli, że Jan wstąpił do nich legalnie, mając pozwolenie prowincjała, dane mu przy władzach miasta jako świadkach. W ten sposób spór upadł i Jan pozostał u bernardynów.
U bernardynów przebywał 21 lat, przez krótki okres w Poznaniu, a następnie aż do śmierci we Lwowie. Zasłynął jako wybitny mówca (głosił także kazania po niemiecku do Niemców, mieszkańców Lwowa) i spowiednik. Nawet po utracie wzroku, cierpiąc również na niedowład nóg, z wielką gorliwością spełniał posługę kapłańską. Szczególnie z wielką miłością traktował penitentów w konfesjonale. Charyzmat św. Jana to duch modlitwy, ciągła praca: w konfesjonale, przygotowanie do kazań oraz praca fizyczna wzorem św. Franciszka, który zaznaczył w Regule, że „pracował własnymi rękami”. Najbardziej osobistą rozmowę z Bogiem przez kontemplację pozostawiał na nocne godziny, wtedy zatapiał się w rozważaniu tajemnic Bożych.
Dnia 21 stycznia 1733 r. papież Klemens XII zaliczył Jana z Dukli w poczet błogosławionych. Aktu kanonizacji dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II w Krośnie 10 czerwca 1997 r.