Święta Elżbieta utożsamiała się z ideami św. Franciszka z Asyżu i nazwana została przez papieża Grzegorza IX „drugą Klarą”.
Urodziła się w 1207r. w Sárospatak. Była córką króla węgierskiego Andrzeja II. Od najmłodszych lat, darzyła Najświętszy Sakrament szczególną czcią, starała się codziennie brać udział we Mszy św. W 1221 r., w wieku czternastu lat, wyszła za mąż za hrabiego Ludwika. Elżbieta i Ludwik okazywali sobie wzajemną miłość i zrozumienie w pomocy ubogim, w ich związku urodziła się trójka dzieci. Po śmierci Ludwika 1227r. w wyprawie krzyżowej doświadczyła nienawiści ze strony rodziny męża. Została wypędzona z zamku bez jedzenia i dodatkowego ubrania z trójką małych dzieci. Podczas pogrzebu męża przebaczyła za upokorzenia. Ponadto nie przyjęła majętności wcześniej jej zabranych. Natomiast za pieniądze z posagu ufundowała szpital w Marburgu pod wezwaniem św. Franciszka. W 1228 r. Elżbieta złożyła ślub wyrzeczenia się świata i przyjęła jako jedna z pierwszych habit tercjarki św. Franciszka. W Wielki Piątek 1229 r. w kaplicy zamku w Wartburgu, złożyła ślub wyrzeczenia się własnej woli, w służbie ubogich i chorych.
Zmarła 17 listopada 1231 r. mając 24 lata. Na jej grób zaczęły przychodzić pielgrzymki i w krótkim czasie zanotowano 60 cudów.
W 1235 r. została kanonizowana przez papieża Grzegorza IX.
Jest patronką III Zakonu św. Franciszka.