Urodził się 6 sierpnia 1681 r. w Lucerze (Włochy). W 1695 roku wstąpił do zakonu franciszkanów, otrzymując imiona Franciszek Antoni. Studia filozoficzno-teologiczne, zwieńczone doktoratem, odbywał w kilku kolegiach zakonnych. Święcenia kapłańskie otrzymał w Asyżu w 1705 roku. Jego dalsze życie zakonne związane było z klasztorem w Lucerze. W tamtejszym kolegium został wykładowcą teologii i filozofii, a później rektorem. Był przełożonym klasztoru i prowincji zakonnej, a także wychowawcą nowicjuszy. Blisko 40 lat wędrował po Apulii głosząc owocnie słowo Boże. Nazywano go powszechnie „Ojcem Nauczycielem”. Szkoła, ambona i konfesjonał ujawniały jego głęboką wiedzę, mądrość i pobożność. Fasani spieszył z pomocą ubogim, więźniom i skazańcom. W czasach odznaczających się brakiem wrażliwości na potrzeby społeczne święty oddawał się pracy nad polepszeniem warunków życia duchowego i materialnego ludności. Do pracy tej angażował także ludzi zamożnych, przez co, wyprzedzając swoją epokę, stał się organizatorem na sposób nowatorski opieki społecznej. Najbardziej starał się szerzyć kult Maryi Niepokalanie Poczętej.
Odszedł z 29 listopada 1742 r. Papież Pius XII beatyfikował go 15 kwietnia 1951 r., a kanonizował papież św. Jan Paweł II 13 kwietnia 1986 r.