Nazywał się Domenico Gangeli, urodził się w r. 1394 w Monteprandone (Ascoli Piceno we Włoszech). Pochodził z bardzo ubogiej rodziny. Był osiemnastym z dziewiętnaściorga dzieci swoich rodziców. Zajmował się wypasaniem bydła i świń. Po śmierci ojca, zaopiekował się nim wuj-kapłan i dzięki niemu zdobył wykształcenie. Studiował na kilku włoskich uniwersytetach i ukończył studia prawnicze. Gdy miał 22 lata, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Ukończył studia filozoficzno-teologiczne i w 1420 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jako misjonarz przemierzył całe Włochy. W ciągu 40 lat swojej pracy, nawrócił około 50 tysięcy heretyków oraz niezliczone ilości grzeszników. Dotarł także do wielu państw europejskich. Słowo Boże głosił na terenie Bośni, Dalmacji, Albanii, Czech, Polski, Rusi, Norwegii, Danii, Węgier, Prus czy Austrii. Poczucie misji i obowiązku nie pozwoliły mu ani na chwilę ustać w ciężkiej posłudze. Był doceniany przez papieży. Jako legat służył Eugeniuszowi IV, Mikołajowi V i Kalikstowi III. Krzewił kult Najświętszego Imienia Jezus. Zakładał klasztory o surowszej regule, według zaleceń św. Bernardyna ze Sieny. Poświęcał się także pracy społecznej, był mediatorem między skłóconymi miastami włoskimi. Zakładał tzw. "pobożne banki", w których ubodzy mogli zaciągać nisko oprocentowane kredyty. Pozostawił po sobie kilka rozpraw ascetycznych i wiele listów.
Zmarł w Neapolu 28 listopada 1476 roku. Beatyfikował go papież Urban VIII w r. 1624, kanonizował zaś w r. 1726 papież Benedykt XIII.