Urodziła się w Montefusco we Włoszech 1 stycznia 1849 roku w wielodzietnej chłopskiej rodzinie. Nie chodziła do żadnej szkoły, wychowywała się w gospodarstwie wykonując prace i obowiązki domowe. Od najmłodszych lat wyrażała pragnienie poświęcenia się Bogu. Wszyscy widzieli ją jako normalną i prostą dziewczynę. Bawiła się ze swoimi rówieśnikami, ale była też gotowa krytykować z odwagą wszelkie nieprzyzwoite rozmowy i postawy. Biografowie twierdzą, że była młodą kobietą o długich jasnobrązowych włosach, "piękną w wyglądzie, uśmiechniętą i miłą dla wszystkich, mówiła cicho i łagodnie". Będąc jeszcze nastolatką, wyraziła chęć poświęcenia swego życia Panu ślubując dziewictwo. Mając lat osiemnaście, mogła w pełni zrealizować swoje marzenie o poddaniu się całkowicie Bogu. Kiedy o. Lodovico Acernese, kapucyn, założył w Montefusco Trzeci Zakon Franciszkański, pierwsza wstąpiła do niego. Wybierając o. Lodovico za kierownika duchowego poddała się całkowicie formacji duchowości franciszkańskiej. Rodzina nie chciała stracić młodych rąk do pracy w polu i była przeciwna jej poświęceniu się życiu zakonnemu. Teresa nie traciła jednak zapału i wiernie wypełniała obowiązki domowe dodając do nich umartwienia oraz służbę bliźnim. Prowadziła zakonny "styl życia", a nazywano ją "świętą mniszką". Codziennie w odległym o kilka kilometrów kościele uczestniczyła we Mszy św., stosowała różne umartwienia i pokuty cielesne jako wynagrodzenie za grzechy świata. Mówiła, że prosił ją o to Pan. Często przychodzili do jej domu biedni, chorzy i inni potrzebujący, ona zaś każdemu dała kawałek chleba, ubranie, leki oraz dobre słowo i uśmiech. Pomimo analfabetyzmu, mądrze reagowała na ludzi kultury: dlatego była nazwana "mądrą analfabetką". O. Lodovico uchwycił w s. Teresie wszystkie aspekty ideału franciszkańskiego i postanowił z nią założyć nową kongregację tercjarską. Aby uzyskać specjalną zgodę, wysłał ją w 1873 roku do papieża Piusa IX, w towarzystwie szlacheckiej rodziny z Benevento, aby przedstawić swój zamiar. Błogosławiony papież pobłogosławił ją i zachęcił, by kontynuowała projekt nowej kongregacji. Przyczyniała się do rozszerzenia Franciszkańskiego Ruchu Tercjarskiego i do powstawania nowego Zgromadzenia Franciszkanek Tercjarek. Kiedy wraz z kierownikiem duchowym tworzyli dla nowego zgromadzenia "małą regułę", jej zdrowie zaczęło mocno poupadać. Zachorowała na gruźlicę. Przeszła przez wzloty i upadki tej choroby. W piątek, 4 listopada 1876 roku odeszła do Pana w opinii świętości w wieku 27 lat. Stała się jednak matką duchową i kamieniem węgielnym powstałego pięć lat po jej śmierci Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Immakulatek. Obecnie liczy ono 200 zakonnic prowadzących dzieła miłosierdzia na czterech kontynentach. Została beatyfikowana przez papieża Benedykta XVI w dniu 22 maja 2010 roku.