Urodził się około r. 1266 w szkockim miasteczku Duns. W 1279 r. wstąpił do zakonu franciszkanów w Szkocji. Po święceniach kapłańskich w 1291 r. podjął studia na Uniwersytecie Paryskim. Wykładał następnie na uniwersytetach w Cambridge, Oxfordzie i Paryżu. W 1303 r. został wydalony z Paryża, ponieważ odmówił złożenia podpisu pod apelem Filipa IV Pięknego, który odwołał się do soboru przeciw papieżowi Bonifacemu VIII. Rok później powrócił i uzyskał tytuł magistra teologii. W 1307 r. znów opuścił Paryż i udał się do Kolonii, gdzie pełnił urząd regenta studiów teologicznych. Umarł 8 listopada 1308 r.
Obok nauki o Bogu w Trójcy Świętej Jedynym i chrystologii, wielkim osiągnięciem Dunsa Szkota była mariologia. Wyłożył prawdę o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Dziewicy i bronił jej, czym zasłużył sobie na tytuł «doktora maryjnego». Jan Paweł II nazwał go «duchową twierdzą wiary». Beatyfikowany w 1993 roku.