Urodził się w r. 1240, w Anagni, we Włoszech. Miasto to było siedzibą i schronieniem papieży. Z rodziny Conti pochodziło kilku papieży, m.in. Innocenty III i Grzegorz IX, którzy wspierali i przyjęli św. Franciszka z Asyżu oraz jego powstający Zakon. Andrzej był bratankiem papieża Aleksandra IV i wujem Bonifacego VIII. Już jako młodzieniec zafascynowany duchowością franciszkańską wstąpił do klasztoru Św. Wawrzyńca Braci Mniejszych w Anagni, założonego przez samego św. Franciszka. Jednak życie w klasztorze zdawało mu się niewystarczające. Na jego prośbę pozwolono mu żyć na osobności w górskiej grocie w Piglio pod górą Scalambra jako franciszkanin pustelnik. Stał się doskonałym wzorem franciszkańskiej pokory i umartwienia, skromności i pobożności. Sława jego świętości i mądrości zataczała coraz szersze kręgi, gdy w samotności pogłębiał swoją wiedzę teologiczną. Napisał traktat o Matce Bożej - De partu Virginis. Do groty przybył papież Aleksander IV, aby wręczyć swojemu bratankowi nominację kardynalską. Franciszkanin odmówił przyjęcia tej godności. Wolał prowadzić życie skrajnie ascetyczne, oddane kontemplacji, studiom oraz pracy fizycznej. Drugi raz, w roku 1295, z podobną misją przybył do Andrzeja papież Bonifacy VIII, który był bratankiem zakonnika. Jednak i wówczas Andrzej nie przyjął proponowanej godności. Miał charyzmatyczne dary czynienia cudów. Zmarł 1 lutego 1302 roku. Do dziś zachowała się grota, w której spędził 40 lat na modlitwie w ubóstwie i pokucie.
Jego kult w 1724 roku zatwierdził papież Innocenty XIII, który również wywodził się z rodu Contich.