Urodziła się w 1182 r. w Castelfiorentino w Toskanii. Pochodziła z bogatej, szlacheckiej rodziny Attavantich. Od najmłodszych lat zajmowała się pomocą ubogim i potrzebującym. W pobożnej pielgrzymce nawiedziła grób św. Jakuba Apostoła w Compostelli w Hiszpanii oraz groby świętych Apostołów Piotra i Pawła w Rzymie. Po powrocie do rodzinnego Castelfiorentino zamieszkała przy kapliczce św. Antoniego Pustelnika, gdzie przez 34 lata jako pustelnica wiodła żywot pełny pokuty ku zbudowaniu całego miasteczka. Posiłek przyjmowała tylko raz na dzień - najczęściej w postaci chleba i wody, czasem dodawała trochę jarzyn. Poleciła zamurować drzwi, pozostawiając tylko otwór, przez który podawano jej chleb i wodę, i dzięki któremu mogła uczestniczyć w liturgii, spowiadać się i przyjmować Komunię. Oprócz spowiednika i ojca duchownego przybywali do niej ludzie biedni, skrzywdzeni, wątpiący i udręczeni. Pomagała im dobrym słowem, duchową pociechą i miłością. Sława jej świętości dotarła do samego św. Franciszka z Asyżu, który osobiście ją odwiedził (1221), a zbudowany jej umartwionym życiem, jako jedną z najpierwszych przyjął w charakterze tercjarki III Zakonu. Właśnie w tym roku Franciszek napisał regułę dla tercjarzy, żyjących wśród rodzin, aby im ułatwić praktykowanie rad ewangelicznych. Weridiana mogła więc korzystać ze wszystkich przywilejów, jakie Stolica Apostolska udzieliła wówczas zakonowi franciszkańskiemu. Weridiana zmarła 3 lutego 1242 roku. Na miejscu, gdzie znajdowała się jej cela, wzniesiono ku jej czci okazały kościół. Papież Klemens VII potwierdził jej kult w 1533 roku, a papież Klemens X wpisał jej imię do Martyrologium Rzymskiego (1672)