Urodziła się w 1225 r. Była jedyną córką króla Francji, Ludwika VIII i św. Blanki z Kastylii. Jednym z jej siedmiu braci był św. Ludwik IX, król Francji. Na zamku otrzymała surowe wychowanie, a także zamiłowanie do modlitwy i życia w czystości. Już od najmłodszych lat pragnęła życia zakonnego. Kilka razy odmawiała małżeństwa, nawet mimo nalegań papieża Innocentego IV nie poślubiła Konrada IV, syna cesarza Fryderyka II. Ciężka i bardzo bolesna choroba nauczyła ją, jak próżne są dobra i ponęty świata. Wiodła życie pod duchowym kierownictwem franciszkanów, poświęcając się modlitwie i działalności na rzecz najuboższych. Wybrała służbę Bogu poprzez spełnianie czynów pokutnych i dzieł miłosierdzia. Najpiękniejszym dniem Izabeli było założenie nowej rodziny zakonnej w Longchamp koło Paryża w roku 1255. Siostry obrały sobie za cel ćwiczenie się w cnocie pokory przez posługę najbiedniejszym, by w ten sposób naśladować Najświętszą Maryję Pannę, dlatego przybrały nazwę "mniejszych". Klasztor przyjął nazwę Pokory Błogosławionej Maryi Dziewicy. Pierwszą regułę, opartą o złagodzoną regułę św. Klary (klarysek) - siostry mogły posiadać majątek - Izabela ułożyła z pomocą św. Bonawentury. Zatwierdził ją Aleksander IV. Później ją zmieniła, a papież Urban IV zatwierdził zmiany w 1263 r. nadając siostrom nazwę Siostry Pokornego Zakonu Sług Najświętszej Dziewicy, co wskazuje na bliską łączność z zakonem franciszkanów. Regułę opracowaną przez Izabelę przyjęły też inne klasztory klarysek we Francji i Włoszech. Izabela nie wstąpiła do owej wspólnoty, nie chciała też zostać jej przełożoną, tylko zamieszkała w niewielkim domku przy klasztorze, wiodąc żywot pokutnicy. Dwa lata przed śmiercią ponownie nawiedziła ją bardzo bolesna i ciężka choroba, którą znosiła z heroiczną cierpliwością i poddaniem się woli Bożej. Zmarła 23 lutego 1270 r. Na własne życzenie została pochowana w swoim klasztorze w habicie zakonnym.
Żywot bł. Izabeli oraz cuda dokonane za jej wstawiennictwem spisała Agnieszka d'Harcourt, ksieni klasztoru w Longchamp, która wcześniej była jedną z dam dworu króla Francji. Po ich rozpatrzeniu papież Leon X w roku 1521 wyniósł ją do godności ołtarzy i wpisał ją do katalogu błogosławionych.