Urodziła się 12 listopada 1862 r. w Castelletto di Brenzone, w prowincji Werona (Włochy), w ubogiej rodzinie. Już jako dziewczynka oddawała się modlitwie i medytacji przy pracy domowej lub pracując na polach. Pomimo nieprzeciętnych zdolności skończyła tylko szkołę podstawową. Głównym źródłem jej formacji chrześcijańskiej był katechizm i wychowanie, jakie otrzymała w swojej bardzo pobożnej rodzinie. Bogactwem Ewangelii dzieliła się ze swymi rówieśnikami uczestnicząc aktywnie w życiu parafii. W 1877 r. do parafii przybył wybitny duszpasterz młodzieży Józef Nascimbeni. Wywarł on decydujący wpływ na całe jej życie i drogę do świętości. Maria Dominika powierzyła się jego duchowemu przewodnictwu będąc zarazem najbardziej oddaną współpracowniczką we wszystkich podejmowanych przez niego inicjatywach apostolskich. Pod jego kierownictwem coraz pełniej angażowała się w życie religijne. Najpierw zapisała się do Unii Córek Maryi, a 8 XII 1886 r. złożyła wieczysty ślub czystości. Sześć lat później, 6 listopada 1892 r., wraz z Józefem Nascimbenim założyła Zgromadzenie Małych Sióstr Świętej Rodziny i została jego pierwszą przełożoną. Wyróżniało ją wielkie nabożeństwo do Maryi Niepokalanej i zamiłowanie do kontemplacji Jezusa oraz Świętej Rodziny.
Miała istotny wpływ na wypracowanie konstytucji zgromadzenia inspirowanych regułą Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka i na formację sióstr. Jej współpraca, połączona ze świadectwem życia, bez zarzutu przyczyniła się zdecydowanie do rozwoju i ekspansji zgromadzenia, które w dniu jej śmierci, 2 lutego 1934 r., liczyło blisko 1200 sióstr, żyjących w 150 domach we Włoszech i poza granicą.
Papież Jan Paweł II beatyfikował ją 27 kwietnia 2003 r. mówiąc: „wzorowała się na Świętej Rodzinie z Nazaretu, poświęcając się wszystka wszystkim, zawsze wrażliwa na potrzeby ubogiego ludu. Niezwykły był jej sposób bycia wierną w każdych okolicznościach, aż po ostatnie tchnienie, woli Boga, przez którego czuła się kochana i powołana.”