Urodził się 8 stycznia 1556 r. w Leonissie, w Umbrii we Włoszech, jako trzecie z ośmiorga dzieci. Już w młodym wieku był bardzo pobożny. Jego rodzice zmarli kiedy miał 12 lat, a wychowaniem i wykształceniem chłopca zajął się jego stryj, nauczyciel z Viterbo. Planował on dla niego ślub z zamożną kobietą, jednak młodzieniec odkrył powołanie do życia zakonnego. W wieku 16 lat wstąpił do braci mniejszych kapucynów przyjmując imię Józef. Nowicjat odbył w klasztorze w Carcerelle koło Asyżu, kroczył drogą pokory i ubóstwa. Po święceniach kapłańskich głosił Ewangelię w Umbrii, Lazio i Abruzji. Pewnego razu nawrócił grupę 50 bandytów, którzy potem wspólnie przychodzili słuchać jego wielkopostnych kazań. 1 maja 1587 r. wraz z dwoma współbraćmi udał się jako misjonarz do Konstantynopola, by służyć chrześcijanom uwięzionym na galerach. Zamieszkał wraz z towarzyszami w opuszczonym klasztorze benedyktyńskim. Ubóstwo, w jakim żyli bracia, przyciągało wielu Turków, którzy chcieli poznać nowych misjonarzy. Czynił wszystko, aby uwolnić chrześcijan, utwierdzał ich w wierze, przywiódł do jedności z Kościołem pewnego biskupa apostatę. W swoim zapale zapragnął zanieść Ewangelię także sułtanowi Muradowi III oraz prosić go o dekret gwarantujący wolność religijną. Został aresztowany i skazany na śmierć za wkroczenie na teren własności królewskiej. Przywiązano go z rozpiętymi ramionami do belki, pod którą płonął ogień. Przez trzy dni wisiał na dwóch hakach wbitych w jego nogę i rękę. Został jednak cudownie uwolniony przez anioła, który, jak mówił, chronił go i leczył rany. Gdy sułtan dowiedział się o tym, zmienił wyrok z kary śmierci na banicję. Powróciwszy do Włoch, pełnił posługę misjonarza ludowego głównie w Umbrii głosząc kazania czasem po sześć razy dziennie. Zakładał szpitale, schroniska dla bezdomnych i banki żywności. W 1599 r., na rok przed wielkim jubileuszem, podjął całoroczny post jako przygotowanie do uzyskania odpustu. W 1600 r. głosił wielkopostne kazania w Otricoli, przez które przechodziły rzesze pielgrzymów zmierzających do Rzymu. Wielu z nich było bardzo ubogich, Józef dzielił się z nimi pożywieniem, prał ich ubrania i obcinał im włosy. W Todi uprawiał samodzielnie ogród, którego owoce służyły biednym. Liczne nawrócenia i pojednania były owocem jego posługi. Życie umartwione i dary nadnaturalne zwiększyły skuteczność słowa, które przepowiadał. Wiele nocnych godzin spędzał na adoracji Najświętszego Sakramentu. Był obdarzony licznymi charyzmatami: darem kontemplacji, poznania ludzkich sumień, przepowiadania przyszłości i czynienia cudów. Gdy w 56 roku życia poważnie zachorował, udał się do klasztoru w Amatrice koło Rieti, nie pozwolił się operować, wolał wpatrywać się w krzyż Chrystusa umieszczony na piersiach. Zmarł 4 lutego 1612 roku. Papież Klemens XII 22 czerwca 1737 r. beatyfikował go, a Benedykt XIV 29 czerwca 1746 r. ogłosił świętym.