Nicolette Boylet urodziła się 13 stycznia 1381 r. we francuskiej Pikardii. Była długo wyczekiwanym dzieckiem, w momencie jej narodzin rodzice mieli około 60 lat. Przypisując narodziny córki wstawiennictwu św. Mikołaja z Bari nadali jej imię owego orędownika. Od wczesnych lat była szczególnie zaangażowana w dzieło miłosierdzia i umartwienia. Jako pełnoletnia, po śmierci obojga rodziców, znalazła się pod opieką Raoula de Roye, opata benedyktynów w Corbie, gdzie jej ojciec za życia był cieślą.
Odrzuciła kilka ofert matrymonialnych i zaczęła prowadzić życie według rad ewangelicznych, pełne samozaparcia i pokuty. Wstąpiła do klasztoru beginek, potem przeniosła się franciszkańskich tercjarek, następnie do benedyktynek, a w końcu trafiła do klarysek-urbanistek w Moncel. Pragnąc radykalniej naśladować Chrystusa życiem modlitwy i pokuty, zdecydowała się na żywot pustelnicy i za zezwoleniem opata została zamurowana w celi jako rekluza, przy kościele parafialnym w Corbie. Tam podczas wizji usłyszała wezwanie św. Franciszka z Asyżu do zreformowania zakonów franciszkanów i klarysek. Po czasowej utracie wzroku i mowy, po czterech latach została zwolniona ze ślubowanego odosobnienia. Udała się do Nicei na dwór przebywającego w Awinionie papieża Benedykta XIII, by uzyskać od niego pomoc i akceptację swych zamierzeń reformowania zakonów. Wywarła na Benedykcie tak wielkie wrażenie, że entuzjastycznie zaaprobował jej wizję odnowy zakonu, przyjął od niej profesję zakonną wg reguły św. Klary i nominował na ksienię generalną i reformatorkę wszystkich trzech gałęzi zakonu św. Franciszka. Pomagali jej franciszkanie: przełożony generalny Wilhelm z Casale oraz Henryk de Baume, w którego majątku rodzinnym w Baume-de-Frontanay założyła pierwszą zreformowaną wspólnotę. Przez kolejne lata reformowała istniejące klasztory i tworzyła nowe na terenie Burgundii, Francji, Flandrii i Hiszpanii. Kładła nacisk na powrót do pierwotnego ubóstwa klarysek. Praca ręczna miała obowiązywać wszystkie siostry. Konstytucje Koletańskie zostały zatwierdzone w 1458 przez Piusa II. Znana była z głębokiej czci dla Męki Chrystusowej. Pościła w każdy piątek. Po przyjęciu Komunii św. przeżywała wielogodzinne ekstazy. Dużo czasu spędzała w podróżach, pomiędzy Francją, Włochami a Niemcami, spotkając się m.in. ze św. Janem Kapistranem i św. Wincentym Ferrero.
Zmarła 6 marca 1447 r. w belgijskiej Gandawie, W chwili jej śmierci działały 22 klasztory oparte na regule św. Klary i konstytucjach Kolety (koletanki). Beatyfikowana w 1625 r., a kanonizowana w 1807 r. przez papieża Piusa VII.