Urodził się w 1381 roku na zamku w Stroncone koło Terni, w rodzinie Alojzego i Izabeli Vicich, członków III Zakonu św. Franciszka. Franciszkaninem był również jego wuj, o. Jan Vici. Dzięki niemu Antoni w wieku 12 lat został przyjęty do klasztoru franciszkanów jako aspirant i dopuszczony do nowicjatu. Po złożeniu profesji został posłany do do klasztoru św. Franciszka we Fiesole koło Florencji, gdzie pobierał nauki u swojego wuja o. Jana Viciego. W roku 1428 został skierowany przez przełożonych na Korsykę, aby pomóc w tworzeniu nowych klasztorów. Tam również zdobył serca ludu przez jego łagodność i pokorę. Po dwóch latach został wysłany z powrotem do ojczyzny i kilkadziesiąt lat przebywał w eremie franciszkańskim w Carceri pod Asyżem. W eremie spędził czas swojego życia na pracy, czuwaniu, modlitwie i postach. Z największą pokorą codziennie wychodził zbierać jałmużnę dla klasztoru. Jako pustelnik stał się dla wszystkich braci źródłem zbudowania wiary i ufności Bogu. Ciało swe karcił włosiennicą i biczowaniem. Spełniał też wszelkie posługi domowe. Był bardzo szczęśliwy, kiedy mógł służyć jako kapłan podczas Mszy św. Ostatni rok życia ziemskiego spędził w klasztorze św. Damiana w Asyżu, w miejscu uświęconym życiem św. Franciszka i św. Klary. Dnia 7 lutego 1461 roku, w 80 roku życia odszedł do domu Ojca. Kult błogosławionego Antoniego został zatwierdzony przez papieża Innocentego XI w roku 1687 roku. W dniu 21 sierpnia 1809 roku, ciało Antoniego, które do dziś jest nienaruszone, zostało przeniesione z klasztoru San Damiano w Asyżu do jego rodzinnego miasta Stroncone.