Urodził się 16 listopada 1729 r. w niewielkiej wiosce Taranto w Apulii we Włoszech. Na chrzcie nadano mu imiona Franciszek Antoni. Pochodził z ubogiej rodziny robotniczej i od młodego wieku podejmował pracę, by wspomóc rodziców. Od dzieciństwa naśladował rodziców także w ich pobożności maryjnej. Wstąpił do Bractwa Królewskiego Matki Bożej Różańcowej. W wieku osiemnastu lat, kiedy zmarł jego ojciec, stał się jedyną podporą swojej biednej rodziny. Zajmował się wyrobem lin. Prawdziwa wiara chrześcijańska, przekazana mu przez rodziców, pomogła mu przezwyciężyć wszelkie trudności i zawsze ufać dobrej Opatrzności Ojca niebieskiego. Owocem jego poboźności było otrzymanie daru powołania do życia zakonnego, które mógł zacząć realizować, gdy jego matka po raz drugi wyszła za mąż. W 1754 roku, w wieku 25 lat, zgłosił się do Zakonu Braci Mniejszych bosych św. Piotra z Alkantary w Neapolu. Chciał zostać księdzem, ale brakowało mu wykształcenia i został przyjęty jako brat zakonny. Od 1759 r. aż do śmierci przebywał w klasztorze św. Paschalisa w Ghiaia koło Neapolu, gdzie pełnił posługę kucharza, furtiana i przez ponad 50 lat kwestarza. Służąc jako furtian codziennie spotykał się z ludźmi w potrzebie. Szczególnie gorliwie służył chorym i trędowatym, których także przygotowywał do przyjęcia sakramentów i dobrej śmierci. Już za życia uważano go za świętego i orędownika w chorobach. Niezliczone były cuda, które towarzyszyły jego misji dobra do tego stopnia, że wysłużyły mu za życia przydomek „Pocieszyciel Neapolu”. „Kochaj Boga, kochaj Boga”, powtarzał tym, którzy spotykali go podczas codziennej i męczącej wędrówki po ulicach Neapolu. Szlachta i wykształceni uwielbiali rozmawiać z tym prostym i pełnym wiary franciszkaninem. Według legendy, kiedy Idziemu powierzono opiekę nad wydzielaniem żywności i datków dla biednych, sam św. Józef miał się troszczyć o to, żeby Idziemu nigdy nie zabrakło potrzebnych środków. Jego życie zasadniczo było kontemplacyjne. Prowadził często nocne modlitwy przed Najświętszym Sakramentem i miał czułe nabożeństwo do Matki Bożej Dziewicy. Miał głęboką miłość do Bożego Narodzenia i nabożeństwa do Świętych, zwłaszcza do św. Paschalisa. Dzięki relikwiom św. Paschalisa, które zawsze miał przy sobie, ludzie doświadczali uzdrowień. Większość swego życia brat Idzi cierpiał na rwę kulszową, która powodowała silny ból nóg, trudności w chodzeniu i prowadziła do używania laski, cierpiał również na astmę, a pod koniec życia na opuchliznę, która powodowała zatrzymanie płynów prowadzące do nadciśnienia tętniczego. Zmarł 7 lutego 1812 roku, mając 82 lata w opinii świętości. Został beatyfikowany przez papieża Leona XIII w dniu 5 lutego 1888 roku, a kanonizował go Jan Paweł II w dniu 2 czerwca 1996 roku.